 |
آن ســوی مــوجهای بنفش
من کوله بار سنگینم را
در راهکوره های حادثه بر دوش می کشم
و از سرزمين بزرگی می آيم
که آفتاب سکۀ مروج هر کوچۀ آن است
و مشعل آزادی
بر برجهای بلند آن سبز است
و سپيداران باغهايش
ستاره گان عشق را دست می افشانند
من از سرزمين بزرگی می آيم
و در اين ديار غريبم
زبان من غريب است
من زبان تفنگ را نمیفهمم
و واژه گان سرخ گلوله ها
و رديف دود و خون و انفجار
در اوزان شعر من نمی گنجند
اوزان شعر من
با هجا های آهنين توپ و تانک و تفنگ
تقطيع نمی شوند
اوزان شعر من
با سبکی روح من رابطه دارند
اوزان شعر من
در رشد يک گل در گلدان
دررقص يک شاخه در باغ
در ترانۀ يک کودک در مکتب
در خندۀ يک ستاره در آسمان
نفس ميکشند
اوزان شعر من
با روشنی چراغ در شب
سرود چشمه در کوه
نجوای پرنده در جنگل
رقص نيلوفر درآب
پيوند دارند
من از سرزمين بزرگی می آيم
که روزنامه هايش را
با مرکب خورشید می نويسند
و در شبانه ترين اعصار تاريخ
می شود از آن چراغی افروخت
و ذهن باغچه را روشن کرد
و به تما شای گل های حقيقت رفت
من از سر زمين بزرگی می آيم
و در اين جا ، در اين ديار غريب
روزنامه ها
سرزمين بلامنازع دروغ اند
و من دلم برای يک شبنامه تنگ شده است
و من ديريست
سيمای بزرگ حقيقت را
در آيينه های کوچک آن نديده ام
و من ديريست می بينم
مردم
از غرفه های رنگ رنگ روزنامه ها
بسته بسته دروغ می خرند
و با دروغ مباحثه می کنند
و از دروغ مغلوب میشوند
و من ديريست میبينم
انبوه شاعران
با کشتی های کاغذين شعر های شان
بر شط گل آلود روزنامه ها شنا میکنند
و من ديريست تا چشم میگشايم
پاسداران بیوزن شعر سپيد را می بينم
ايستاده بر برجهای خاکستری رنگين نامه های بدنام
و گرمای تمام تابستان حسادت را
با کلاه خود عاريتی خود پيمانه می کنند
و به روی هرچه قصیده و غزل و ترانه است
خنجر می کشند
و بر گلدستۀ بلند مثنوی
سنگ می اندازند
و با نماز بی طهارت
طهارت هميشه گی نماز را زايل می سازند
و من ديريست میبينم
آن که روزگاری حنجرۀ کبودش
از اهتزاز رشته های شب آگنده بود
امروز زنگی صدايش را
در زمزم مقدس آفتاب رها کرده ا ست
و ستاره گان
- دختران نو باوۀ آسمان -
چشمهاي شان را با سرمۀ غروب روشن کرده اند
و کس نمی داند که آفتاب در کجاست ؟
مثل آن ا ست که آن زورق زرين
در فراسوی موجهای بنفش
بر صخرۀ عظيم سياهی در هم شکسته است
و سايه ها تابوت نامش را
رو به سوی ساحل شکستۀ جنوب
بردوش می کشند
شب ذهن بستۀ پنجره ها
با عبور لطيف روشنی بيگانه است
و دختران شرمگين فانوس
از پشت هفت پردۀ تاريکی
قامت بلند باد را تماشما می کنند
و دختران شرمگين فانوس
چادر حيای هميشه گی خود را
در چشمه سار قير شست و شو می دهند
و کودکان تبسم را
با ابريشم تافتۀ گيسوان شان
حلق آويز کرده اند
میروم
میروم
میروم
و از دور دست ترين چشمه
که از دور دست ترين کوه می آيد
در دوردست ترين لحظه های آزادی
مشت آبی به صورت خود می زنم
و ترانه های غمگينم را
بر بال کبوتران سپيد می بندم
و بادبان آغوشم را
آن قدر در مسير باد های کوه می گشايم
تا ذرات مترسب اين تمدن وحشی
از شريان های نازک انديشه هايم دُور گردد
اين جا تمام پرنده گان می دانند
پاييز با شلاق زرد تعصب
سرود سبز شگفتن را
بر زبان رويش گياه و سبزه و درخت
خاموش کرده است
و شير زنده گی
در تفکر سپيد پستان لحظه های سبز
مسموم میشود
اين جا تمام پرنده گان می دانند
بانوی بلند قامت بهار
در کوچه بازار های زرد جنگل
پيراهن سبز خويش را
به حراج باد های خزان سپرده است
باد
باد
باد
وقتی اين اسب های وحشی
لگام گسيخته و آشفته يال
در دَره های سبز زنده گی
شيهه میکشند
آيينه های ذهن پريشانم
از اضطراب شاخه های سبز
لبريز میشوند
آيينه های ذهن پريشانم
مفهوم سخت سنگ را
تصوير می کنند
ميروم
میروم
میروم
و زنده گيم را
اين حجم سياه اتاق کراييم را
با خويش میبرم
و ميدانم در تمام شهر
هيچ کس به هيچ کس نخواهد گفت:
جايش سبز
میروم
میروم
میروم
و زورق گام هايم را
بر اُقيانوس سبز دشت ها جاری میسازم
و دستانم را
به شاخه های بلند باغ می بخشم
تا با نيايش شبانۀ درخت
آسمان را در آغوش گيرم
و از زبان تنها ترين گل
باعشق سخن خواهم گفت
و آب را به تماشای دشت خواهم برد
و کبوتران صدايم را
بر بام کبوتر خانۀ خورشيد پرواز خواهم داد
و با گلوی سرخ شقايق
به نام هر چه شهيد است
به نام هر چه ايمان است
سرودی خواهم خواند
و برای تسخير کوه و دشت و دَره و دريا
اسب های سپيد خاطره را زين خواهم زد
من صدای خندۀ ظلمت را
از خنجرۀ زخمی کوچه های کور می شنوم
بدبختی را می شناسم
و تنهايي را تنفس می کنم
بدبختی در رگ های من جاريست
بدبختی همزاد جاودانۀ من است
بدبختی کفش های مرا می پوشد
و با پا های من راه می رود
بدبختی با من شطرنج می زند
و هيچگاهی نشده است که برايش گفته باشم:
" کشت "
بدبختی در خانۀ من است
بدبختیی با يگانه کودک من بازی می کند
و نان او را میدزدد
بدبختی چشم های کورش را به من هديه کرده است
و من جهان را با چشم های کور او میبينم
بدبختی شعر هايش را ازحنجرۀ من می خواند
و در پايان شعر هايش مینويسد:
پرتو نادری
دل من برای آفتاب تنگ شده است
اگر او را ديديد
بگوييد روزی به خانۀ من بيايد
با چهرۀ غازه کرده از نور
تا پيش گام هايش
گوسفند سياه انتظار خود را
ذبح نمايم
من ديگر از خير اين گل های سايه يی گذشته ام
چقدر به روی سينۀ ديوار ظلمت مشت بکوبم
چقدر افقها
آيينه های شان را از خون دستان من جيوه بريزند
دل من برای آفتاب تنگ شده است
و من ديريست
قاموس لحظه های زنده گي را ورق می زنم
و می بينم
واژه ها شناسنامۀ جديدی دارند
و در سر زمين تعابير تازه و مفاهيم غريب
اجازۀ سکونت يافته اند.
مثلاً:
سيب سرخ
- انجما د سلول های سرخ خون است -
آفتاب
- رستمی ست در چاه -
که در هجوم خنده های مضحک شغاد مرگ
از هوش رفته است
زنده گی - تفالۀ مشميز کننده ييست-
که از دهان مرگ فرو میريزد
و دموکراسی در شاژر تفنگ میپوسد
و آن قدر بزرگ است که با وسعت پرواز يک مرمی اندازه میشود
خوشبختی
قفليست آويخته بر دروازه های شهر جادو- -
که کليد آن در تک ژرفترين چاه دنائت
انسان را به زبونی بزرگ فرا می خواند
دل من برای آفتاب تنگ شده است
دل من برای آفتاب تنگ شده است
من به سر زمين بزرگ خويش
بر میگردم
من به سر زمين بزرگ خويش
بر می گردم
من به سر زمين بزرگ خويش
بر می گردم...
شهر کابل سرطان ١۳۷٢ خورشیدی
