لحظه های آبی اشراق

بانگ نایی مــيرسد در گـــوش من
حــــيـرت آيـيـــنه دارد هـــوش من
هــوش من با آيينه مدهـوش عشق
من ندانم خودچه باشد هوش عشق
عشق من از بانگ نی لـبريزِ سوز
می شگـــوفد در شـــبم گلهای روز
بانگ نـــی ما را به بـــالا ميــکشد
مــوج مـا را ســـوي دريا ميکــشد
بانگ نـــی فــــرياد جــان آدميست
هــــای و هــويی از روان آدميست
بانگ نـــی با خــون مـــن آميخــته
آتـشـــي انـــــدر روانــــم ريــــخته
بانگ نــی دلــــتنگی جان من است
قـــصه هـای تلـــخ زندان من است
نيــــــنواز جــان آدم مــــــولـــــوی
آفتــــــابی در بغــــــل از مثنـــــوی
در حــقيقت مثـــنوی معـراج عشق
دفتـــــــر انديـــــشه را ديباج عشق
تا دکان مثنـــوی بگــــشوده شـــــد
بانگ نــــی از رنج تن آســوده شد
ای کــــلامت « نـــــردبان آسمان »
آســـــمانی برتر از هر کهکـــشان
تـا حــــقـيقـــت را نشـــــانم داده ای
نـــــردبــــــــان آسمـــــــانم داده ای
من زهـــش بيگانه و با دل قـــرين
آســـــمان در زير پايم چـون زمين
آسمــان را مـن زمــين دلــــم کـــنم
من ز برگـی صـــــد چمن حال کنم
آفـــــتاب از ذره مــــــی آيـــــد پديد
اي خوش آن ذره که برجايی رسيد
ذره را خــورشيد روشــن در نهاد
ذره و خــورشيـــد با هم همــــنژاد
ذره و خورشيـد همدســتان عشــق
مانده هر دو در خــط فرمان عشق
عشق هـر جايی که فتترمان ميدهد
تيـــره گی گــم ميشــود جان ميدهد
عشــق را با بانگ نی پيـــوند راز
عشــق را با بانگ نی روی نيـــاز
نی چـــراغ خلــوت مرموز عشــق
سينۀ من پر ز ساز و ســوز عشق
بانگ نی آيينـــــۀ پــــــرواز عشـق
پـرده هايش پــرده های ساز عشق
بانگ نی از عشق بال و پَر کـشيد
زنده گی را در خــط ديگــر کــشيد
بانگ نی از کوی يــزدان ميـــرسد
از ديــار سبـــــز ايمـــان ميــــرسد
تاشـــــبان معـــــرفت ني ميــــــزند
رمۀ هـــــــوش مـــرا هی ميـــــزند
رمۀ هـــوشم پريشـان شد به دشت
کار هــوشــم از پريشـــانی گذشت
جــــان من از بانگ نی بيـــدار شد
گرچـــه منصــور خــرد بردار شد
نــی حکايت از نيـــــستان ميکــــند
آتشــــی در جان فـــــروزان ميکـند
روزنی ســـوی خـــدا بگشـوده نی
بين که ره را تا کجـا بگشــوده نی
هرکجـــــا يی نــــی نـــــوا انگيخته
جـان ودل را تا خـــــدا انگيـــــخته
تا به گـــوش من حـديث نی نشست
کشتی انديشــه را تــــوفان شکست
تا که با دريا چنيـــن همــــريشه ام
بی نيــــــاز از کشـتـی انديشــــه ام
نی چــــراغ بـرج ايمـــان من است
قصه گوی سوز هجــران من است
نی ســـــرود آسمــــان های بلـــــند
شهپـــــر ســـــازش نمـی آيد به بند
نی حـــــديث ظلــمت غـــم ميکـــند
قصــــــه هــای کــــــوچ آد ميکـــند
نـی خبــر از جمـله گی اسرار حق
نــی طراوت خـــــانۀ گلــــزار حق
تا که با نـــی آشـنـــــا و همــــــدمم
ســور بيمـــــانند باشــــــد ماتـــَــمم
سـينۀ مـــن هيـــچ بـی ماتـــم مبــاد
سـوز و ساز عشق از من کــم مباد
ميـــزنم آتـــش بــه جنگلـــــزار تـن
تا رهــا گـــــردم من از ادبــــار تن
نی ز حبــــــس تـن بنـــالد زار زار
تا که باغ جهـــــان نماند بی بهـــار
تا ســــخن من از نــی و دريا زنــم
بر ســــر دنــيا و عقــــــبا پـا زنــم
نی به ســـاز حق سرود جان عشق
نی حـــريف جلــــوه های آن عشق
مـــن ز نــــی ديـوانۀ هشـــيار جان
بيـخـــبر از خــــويش امـا يار جـان
نی چــــــراغ معــبد اشــــــراق من
آشـــــنا با انفـــــس و آفـــــاق مـــن
تا که نـــي را قـــصه مي آيد به لب
ميــــشود درياي جــان درياي شب
بانگ نی پــــــرواز بی پايــــان دل
رقــــص آتشــــــهای آتشـــــدان دل
بانگ نی سـيمرغ جان را بال و پَر
عشـق را تا قـــــــاف هسـتی راهبر
بانگ نی ســـر خـــدا را قصه گــو
جام جان را بادۀ صَـــدهای وهــــو
مـــن ز نی روی خـــــدا را ديده ام
وســـعــت بـــی انـتهـــــا را ديده ام
عشق را ازبانگ نی ساز و سـُرود
بانگ ني بر عشـــق ميخواند دُرود
نی زغـــربتخـــــانۀ تن در خروش
پنبۀ غـــفـــلت بـــرون آور ز گوش
نـــــی ز نـــيزار خــــــدا آمـد فرود
تــو زبان نــی نميـــــدانی چی سود

کابل- آبان ماه ١۳۶۹ خورشیدی