با ارغـنون شـکســته

شب آمد آســـمان پولـک نشــان شــد
نگــاهـــــم با خــیالت همـــزبـان شـد
سـتاره بـس که از چشمانِ من ریخت
ســـــراپای وجــــودم آســـــمان شــد

شب آمــد در دلـم توفـــان به پا کــرد
مـــرا در چاه تــــنهایی رهــا کــــرد
سـکوت اخــتران مــیداند، ای دوست
که غــم هــای تو با جانم چه ها کرد

شب آمــد با سـیاهی دسـت در دسـت
بلـُـور روشــنِ خــورشــید بشـکـست
زمــین و آســـمان دریای خــون شـد
که روح ســـایه با آیـــــینه پــــیوست

شــب آمـــد کاجِ ظلـمت بــارور شــد
دیارِ روشــــنی زیــــرو زبَــــــر شـد
مگـر یک باره زیــن آشــــوب بد نام
بهـارسـتان مشـــــرق بی ثمـــر شـد؟

شـب آمــد خــیمه بر کــوه کـَمَــر زد
جـهان را نـــیزه هـای بر جگـــر زد
عـــروسِ زنده گـی در ماتـــم نــــور
دو دسـت نوحـه به گــردو به سر زد

شب آمـــد همچــو غـُــولِ کـــور آمـد
پــــــیِ فـــــتح دیــــارِ نـــــور آمـــــد
نمــــیداند مگــــر این غـُول، این دیـو
کـه خــــود تا تنگــــنای گــــور آمـــد

شـب آمــد آســمان آتشـفشــان کــــرد
هــــزاران فــتنه در کـارِ جـهان کرد
چـراغی را زبُرج خـویــش افروخت
دو دست خون فشـان، آنجا نهان کرد

شب آمـــد با سـُـرودِ سـرخ نـــیرنگ
که تا با او شــود دنــیا همــم آهــنگ
مگــر این جـا دو دست روشـن مهـر
ســرِ او را زنـد پـــیوســته بر سـنگ

شب آمـد های و هـوی زنده گی مُـرد
چــــراغِ خـــنده را تابـــنده گـی مـُرد
شــب آمـــد انجــــــمادِ مــــرگ آورد
کــه باغِ صـــبح را بالــــنده گی مـُرد

شب آمـد بـــیشه زاران خـاک گـردید
عــروســانِ چـــمن غــــناک گــردید
ولـــــی با دســــت پــاکِ آذرخـــشان
گـریـــبانِ ســـیاهــی چــــاک گــردید

شــب آمــد غـنـــچه تـــاراج گـــردید
خـــدنگِ غـــصه را آمــــاج گـــردید
به باغــستانِ ما بنگــر که هــر کــاج
عـروســـانِ چـــمن را خـــاج گـردید

شب آمـد چلچــــراغِ زنده گـــی مُـرد
گلِ صــــد آرزو در ســینه افســـــرد
نمــــیدانـد مگــــر ســالارِ این شـــهر
که ایــــن جـــا آســـــیا را آبها بُــــرد

شب آمـد شبپــــرســــتان جان گرفتند
ز ظلـــمت کـــامِ دل آســــان گــرفتند
هـــــزاران دخـــــترِ گیــسو بریــــده
رهــــی تا حجــلۀ شـــیطان گــرفـتند

شب آمـــد خــیلِ خفاشـــان به دَر شد
کلاغـــان را فــضا ها زیــرِ پَــر شـد
ســـپاهِ هــــــرزه یی از نــــسل یــاوه
به شــــرقِ زنده گــانی حمـله ور شد

شب آمـــد بــــی ســـپاه نــــور آمــــد
به ســـانِ مُــــرده گـــانِ گـــور آمـــد
چـــی دهـــشتناک کـابوسِ ســـیاهــی
به خــــوابِ کــــودکان هـــــور آمـــد

شب آمـــد زنده گی دریای خون شـد
چمنـــــزاران پُر از گلـهای خون شد
زبـس خون میزند بر هر کـران موج
سـراسـر زنده گــی دنــیای خـون شد

شب آمد تــیره گی قامت بر افـراشت
هـزاران تخـمِ غم در سـینه ها کاشت
درخـــتِ زنده گــــی در باغِ هـــستی
هزاران زخم، برهر شاخه بر داشت

شب آمد زنده گـی را زیـرو رو کـرد
دلِ هـــر ذره را پُر هــای و هـو کرد
به مانندِ ســـگانِ هـــــار و ولـــــگرد
یکایک کوچه ها را جست و جو کرد

 آذرماه ١۳۶۴خورشیدی زندان پلچرخی