زقوم دشت نفرين

فـــرو ريــزد ز ابــر تـــيره باران
چـه انـــدوهي مگـــر دارد بهاران
سـيه دســتار غــم بر بسـته از ابر
تمــــام قـله هــــای كـــوهســـاران
نــــتابد قـُـــبۀ زَريــــن خـــورشيد
فـــــراز خــــيمۀ نمــــناك بـــاران
هــــزاران اخـتر خامJوش، آونگ
ز دار كهكشان چون سر به داران
ندوشد آســمان شـب شــير مهتاب
درون كاسه هــای چــشمه ساران
ز مشـرق تا به مغرب ابر ولـگرد
گــــرفـته آسمــان را در كـــناران
ز ابــــــر و بـاد گــــويی باز افتاد
به دست هــرزه گان زلف نگاران
و يا در چاه شـب افـتاد و بشكست
چـــراغ آفــــتاب از بــــرج تاران
به گـــريه باغ ها يك ســـر نشسته
چو انــــبوه عظــــيم سوگــــواران
زند بر خـنگ آتــــش بـاد شـــلاق
به نام صاعــــقه در بيــشه زاران
بـه روی روشـــــنايی راه بســــته
هـجوم تيره گـی چون پهره داران
تمـام جــاده هـا انـــدوده از گـــرد
نشــانی نيسـت، امــا از ســـواران
نمي رقــــصد دريغــــا دخــتر آب
به ســـــاز ارغـــــنون آبــــشاران
بـــــرای رويــــش بـرگــــی نجنبد
رگ سبــــــزی در اندام چـــناران
ســـرود خامــشی سرداده در باغ
گلـــوی ســـرمه اندود هـــــزاران
حمـــايل دست نخلسـتان به گردن
بود بيگــــانه باغ و جويــــــباران
ســــوار باد هــا تازد به غـــارت
به زانـــــو ســرنهـاده دلفـــگاران
خطـــوط گــام ها و راه پُر خــون
ز بس رويـــيده هر جا ديو خاران
نه مــوجی راه جــويد سوی دريا
نه كاری چاوشــان را با قــطاران
فــــرو ريزد نگــين اشـك تـــرديد
ز چشم روشـــن چشـــم انتظاران
حـــرير حرف های يـــاوه بافـــند
به كــار زنـده گــانی نا به كــاران
زبان ها چــون زقـوم دشت نفرين
چو باشد سيــنه ها صندوق ماران
درون ســـينه هــا شـد سنــگواره
ســـــرود يــاريی دلـــ­های يــاران
فـــــرو بشكسـته از ســنگ زمانه
هــــــمـــه آيـــــينۀ آيــــــينه داران
كه پيچد شـــيوَن غمـناك زنجـــير
به گـــوش ره زگـام رهگــــذاران
چـــراغ سـبز جنگل نيست روشن
قفــس انديــشه شـد پرواز ســاران
زبـــان درد را از مـــن بــــپرسيد
زبــان بــاده را از بـاده خـــواران
شـــــبم از شـب سياهی باج گـيرد
نخـــواند روز مــن با روزگـاران

شهر كابل اسفند ماه ١۳۶۹خورشیدی