کـنار پنجــره

شــب اســت و مجمـــرۀ ماهــتاب روشن نیست
حضـــور آیـــینه تا صبحـــگاه با مـــن نیـــست
ز لحـــظه لحـــظۀ شـــب اضطـــراب مـــیروید
ز بــــاغ ســـبـز ســــتاره شــــهاب مـــیــرویــد
تمــــام هســـــتی مــن از نــــبـود لــــبریز است
فضـــای خــانـه ام از حجـــم دود لـــبریز است
کــــنار پنجــــره مــرگ است انتـــظاری نیست
کــــه در قــــــبـیلۀ نــوروز شـــهـــسوار نیست
نـــــی سُـــــــرود ز نیــــــــزار مـن نـــمـیروید
بهــــــار قــــصـۀ دل را ســـــخن نــــــمــیروید
مســـیــح روح بـهـــــاران ز دار آونـگ اســت
ز پــرتــــگاه سکــــوت آبــــشار آونــگ اســت
شــــب است و گـــریۀ صد قـــرن در گلو دارم
شــــــراب کــــهــنۀ انــــــدوه در ســـــبــو دارم
دلــــم ز غـــــصـۀ آیــــینه هــــا پریـــشان است
زبان باد پر از ضـــــربه هــــای هـــذیان است
ســـــــتاره در دل شـــــب بـی فـــروغ مـــی آید
ســـحـــــر ســـــوارۀ خــــنـگ دروغ مــــی آید
چـــــراغ عاطــــفه هــــا را به دست میگـــیرم
اگــــر چـــــراغ امــــیدم شـکســــت مــــیمــیرم
حضـــور ســـبز بهــــاران به خــــاک مــیریزد
نگــــیـن روشــــن باران به خـــــاک مــــیریزد
ز لحـــظه لحـــظۀ شـــب مـــوج آه مـــیگـــذرد
ســـــوار حـــــادثه هـــــا رو ســـــیاه میگـــذرد
ز جـــویـــبار سـحـــــر تا غــــــبـار میخـــــیزد
نه بــــوی همــــنــفســی از بهـــــار میــخــــیزد
بهـــــــار در نظــــــرم بی چــــــراغ مــــی آید
نســــیـم صبــــحدمــــان بــــــیــدماغ مـــــی آید
تــــمام نســـــتـرن این چـــــراغ بـی برگ است
که فصل رویش خار است و باغ بی برگ است
هـنـــوز حــادثــه در کـــوهســـار بـــیدار است
فــــــراز گــــنج سحـــر چشــم مار بـیدار است
دل شــــــکـســــتــــۀ مــــــــا را به درد اندودند
شگــــــوفه هـــای بهــــار را به گــــرد اندودند
کلــــــیم بــاغ در انــــــدوه ســـــوســــنان موید
نه هـــــر پرنــــــــده که هـــر خـار آشیان موید
غـــــــــم بـــزرگ مـــــرا آســــــمان نمـــــیداند
زبـــــــان روح مـــــرا کهــــکـــشان نمـــــیداند
ز راز تشــــــنـۀ دریـا به دشــــت مــیگــــویـــم
که کـــار تشـــــنه گــی از حد گذشت میگـــویم
ایا درخـــــت بــرومــــــند شاخســـــارت کــــو
شگـــــوفه بـار نـــــیـاورده ای بهـــــارت کــــو
مــــن از چــــه گـــویــم کــــه در تمامــت بـاغ
قـــــیام ســــبزه و گـــل نـــیست با امامــت باغ

 شهر کابل بهار 1373 خورشیدی