برگـشت به برگۀ پیــشین برگـشت به برگۀ اصـلی به برگۀ بعـــدی
 

یلـــدای تاریخ

بر آمــد ماهــــتاب از ســـــوی خــــاور
حـــــریر روشـــــن خـــورشـــید در بر
درخــــــت روشـــــنی رویـــــید از آب
ســـراســـر آســــمان را ســــایه گــستر
تو گـــــویی دخـــتر زیـــبایی مشــــرق
درون آب کــــوثــر شـــــــد شـــــــناور
ویــا رودابه شــــد بر بــام گــــــــردون
ســـــتاره پیــــــش رو مانند چــــــاکـــر
دو دست کهکــــشان از ســکه لــــبریز
دُکـــان آســـــمان پُـــــــر ســــــیم و زَر
زند چشمک ز هـــر ســـویــی ســـتاره
گســــســـته یا که آن جا هـــار دلــــــبر
بســـــیط آســـمان چــون بــاغ نرگـــس
دمــــاغ نــــوریـــان باشـــــد معطــــــر
ســـتاره در در فــضا گویــی که در آب
شـــده از نــــســـترن صــــد بــاغ پَرپَر
ز چـــــتر آبگــــــون گـــاهی شـهابـــی
هــــمـــی آیــــــد فــــرو مـــانــــند اژدر
پریـــده رنگ شـــــب از هیــــبت مـــاه
چو محکـــــومی پشــــــیمان پـیش داور
مگــــر مه حجـت از خـــورشـــید آورد
کــــه بام آســـمان را ســــاخت مُـنــــبَر
نه من بر قـــول هــرکس میـــنهم گوش
که « حجـت » از خـــراســان میزند سر
درخــــتی با چـــــنان بـــاری زدانـــش (١
)
فگــــنده ســـــایه هـــــا بر چــرخ چنبر
درخـــــتی ریـــــشه اش آن سوی پندار
درخــــتی پُـر ز گــــل، گلـــهای هـــــر
خـــرد را مشـــعــل تابــــنده بــر بــرج
زمـــان را از زَر انـــدیـــــــشه افــــسر
بود عــــــرش سخـــن را شـــیر یـزدان
مـــــنم مــن در قـــفایــش همــچو قنـــبر
ســــوار قــــرنـــها تـــا دارِ حــــکــمت
چــه خــــوش آزاده مــــیراند تـــــکاور
قـــــیام قامتـــــش عصـــــیان تــاریـــخ
چــــراغ حـجـــتـش خـــورشیـــد ابـــهر
چه گــویم از تـــو ای « دانــای یمگان »
تــویی دریا و مـن باشـــم چــو فــرغــر (٢)
چه دارد جـــز کـــــمال عــــذر تقـصیر
زبــــان الـــکـــــن و یـــاد ســــخــــنور
حـــــرير حــــرفـــــهای يــاوه بافـــــند
منـــــم آیــــینه را زنــــــگـــار ابــــهام
تــــــویی اندیـــــشه را دریــای گــــوهر
به نامــت دســــــت افـــــشاند بهـــاران
ســـــــپـیـدار بلـــــــنــد بــــــاغ بـــــاور
مپرس از من که حالِ ملک چـون است
کـــه باشـــد « حال ملک و قــوم ابــتر »
کـــنون بنشــســته در یلـــدای تــاریـــخ
خــــــراســـــانی چنان فــــرزانه پَـرور
چه گویم گـردی ازاقـصای شب خاست
کـــه شـــــد آیــــیــنۀ دلـــــهـا مـکـــــدر
کـــه بــــوم کـــــور در ویــرانـــۀ روز
نــــویــــسد نام شـــب بر لــــوح مَـرمَـر
تــباهی چـــو بدســت جـــنگ در دست
تــــبــیره مـــــیزند بـــر بــــام کــــشور
پریــشان خــواب سـبــزِ ســبــزه زاران
شکــــســـته قــــامت نـــاز صـــــنوبـــر
شـــود شــب از چــراغ کــــوچ یـــاران
هـــــمه غـــــمــخــانۀ غــــربت مـــنور
خـــــروشـان باد ویرانـــگر زند مشـت
به روی ســــیــنـه و بـــازوی هــــر دَر
جــــنون را تا ســـیاهی تـــیغ برداشــت
گــــــــریــــبان خــــرد گــــردید بی سر
ز خــــواب باغـــها هـــم کــــوچ کردند
درخــــــتــان گــــشـــنـــشاخ تـــــنــاور
چمـــــن را از طــــراوت کــــرد خـالی
شکـــسته باد، یارب دسـت صـــرصــر
نه در گل خــانه هـــا لبـــخــندی از گل
نه در میــخـــانه هــا نـــامی ز ســـاغر
نه سیـــــمرغـــی افـــق را بال و پَر زد
نـــه بر بـــامی فـــــرود آمــــد کــــبوتر
نه کـــاج همـــــدلی مــــیروید ایـــن جـا
به بــــاغ آهـــــــــــن و پـــــــولاد و آذر
عطـشــــناکان خـــــون را باز گـــــویید
روان شد موج خون در جوی و در جَر
حکایت بـس که از خـون رفت ایـن جـا
گـــرفته بـــوی خـــون دیــــوان و دفـتر
دو دســــت الـــتجـــا مـــا در بـــر آورد
ســـر راه زمـــان با حــال مضـــــطـــر
ز غــــصـه جـــامـۀ صـــد پاره در تـن
به سرالـــــــوان زخـــــم کـــهنه چــادر
تنــــــش خــاکســــــتری بر باد رفـــــته
درون ســــیـنه دل مـــــانـــند اخــــــگر
نهـــــاده پشـــــت بر دیــــــوارماتـــــــم
زخــــون زنـده گــــانی دیـده گــــان تر
نه ترســی در مـــیان از خشــــم یزدان
نــــه آزرمــــــی زحــــال زار مـــــادر
تـــــــوان با میـــــــهن مــا کــــرد مانند
چـــــو باشـــد آســــمان را رعد و تندر
شـــگـفتی بــین کـه در دریـای آشـــوب
نـــــــدارد کــــشـتی انــدیـــشـه لـــــنگر
به گـــرداب خـــطر بگشــــوده حلـــقوم
نهــــــنگ مـــــــوجهای کــــوه پــــیکر
بریــن بـــی بـادبان چوبـــــینه کشـــتی
فـــــــروزان کـــــن چـــــراغ سبز بندر
مگــــر باشــد که در قامـــــوس فــــردا
نه نــــــامِ از جــــنگ ماند نـی ز سنگر
مــبادا کــس زنـد از کــین خـــورشـــید
به چشـــــم روشـــــن آیــــیـنـه نـشــــتر
مـــبـادا هـمـنـشـــیـن آســـــمان هـیـــــچ
شــــــبان تــــــیرۀ بـــــی مـاه و اخـــتر
وطــــــن در آتـشـــــی مـیــسـوزد، امــا
چــه قـقـنوســی ز خـاکســــتر زند ســر
به فـــــرجــام شـــب از گلدســــته آمـــد
بـه گـــــوشـــم نـعـــــرۀ « الله اکــــــبر »
خـــــــروس آفـــــتاب از بـام مشـــــرق
سُــــرود صـبـــحــدم برخــــوانـد از بَر
کــــــرانه تـا کــــرانــه راه بـگـشـــــود
ســــــپاهِ روشــــنی با تــــیغ و خـــنجـر
تـُهـی از ســـنگ ظــلمــت دســت آفــاق
زمـــیـن و آســــمـان آیــــیـنـه منــــظـر
چو طـــــبال زمــــان طـــبل ســـحر زد
به جــــان تــــــیره گــی آورد مــــحشر
چمـنــــــزار فـلــــق را لالــه رویـــــیــد
دل شـــــب پــــاره شـــد با تـــیغ کـــیفر

شهر کابل آبان ١۳۶۹ خورشیدی

1 - درخت تو گر بار دانش گیرد
به زیر آوری چرخ نیلوفری را
« حکیم ناصر خسرو بلخی »


-2 زآب دریا گفتی همه به گوش آمد
که شهریارا دریا تویی و من فرغر
« فرخی سیستانی »