یک دریاچه ســــرود

شب است واختــران بـــیماروغمناک
چواشــک عاشقـــان بر دامــن خاک
شب ازتاک ســــیاهی ســایه برســـر
نـــــتابد خــوشه یی امـــا دراین تاک

شب است و نی نـــــــوازد نیـــنوازی
ســــــــراپا آتـــش و سوزو گــــدازی
نه در میـــــــخانه ها نامی زسـاغـــر
نه بر گلــدسته هـــا بانگ نمــــــازی

شب است و دردلم شورســــحرنیست
مــرا ازتــو، تــرا ازمن خــــبرنیست
مــــیان مــــاوتـــو دریایی خـــونــین
از این دریا مگــر راه گـــــذر نیست

شب است وبارغــم بردوش مهـــتاب
به چشمان ســـــتاره ســـرمۀ خـواب
ســـــــــیاهــی آبــنوس تشنۀ پــــــــیر
شـب ازسرچشمۀ شب می خورد آب

شـکســـته قامــت شــــمــــشاد درباغ
همه سبـــــــزینه ها نا شـــــاد درباغ
چه کـس گســــــترده با دستان پاییــز
گلــــــــیم ماتــــــم و فـــــــریاد درباغ

به ســروستان زبس شمشادبشکست
مــــــرا انــدرگلو فـــــریاد بشکــست
دلـــم قـــــــندیل بـــرج زنده گــی بود
به چاه غــــــم فــروافــتاد بشکــست

بهــــــاران صــد چمن اندیـــشه دارد
بـه بـــاغ آرزوهــــــا ریـــــــشه دارد
مگـــربادی به خــود پیچـــیده میگفت
خـــــزان دردســـتهایش تیــــشه دارد

خـــزان فصل کلاغان غـــریب است
درین دریا، چه توفــــان غریب است
به سـروســتان بی تــشویش ایـــمـان
هـمه پَرپَرزمــــرغـان غـــریب است

زدریا مـــــــوج گـــــــوهــــربارنایـد
دهـــــان بگـــــشوده غــیر ازمارناید
هـــزاران کس زبــیداری سخـن گفت
ولــــیکـــــن یــک دل بـــــــیدارنـــاید

شب است و آسمـــان با چــیره دستی
زنـــد بــر اخـــتران بهـــتان مســـتی
مگـــر با ضـــــربـۀ خــــشم خـــــدایا
تـــــرازوی عـــدالــت را شـــکســتی

دل ســردی چو آهـــن داری ای شب
زخـــونم گل به دامــن داری ای شب
توظلمـــتخـانه یی از کـــــینه لـــبریز
اگـرچه ماه روشــــــن داری ای شب

تـو ای پاکــیزه جـــان پاکـــیزه پـندار
بر افـــروزان چـــراغ ســــبزدیـــدار
غـــمت کــــوه بلـــند است و شــــبانه
نـــوای نــای مـــن آیـــــــد زکهــسار

شـــب مـــن جلــــوۀ نــــــوری ندارد
که موســــای زمــــان طــوری ندارد
شــــکــسـته بـــاد دســــت باغــــبانی
کــه در کــــــنگـــینه انگــوری ندارد

بهــــــارآمــــد پرســــــتویی نـــــیامد
کــــــــنارچــــشـمه آهــــویی نــــیامد
دل مــن تشـــنه وســـوزان وغـمناک
کــــه آب رفـــــته در جــــویی نــیامد

دل مـــن مــــیل دیـــــدار تــــــو دارد
خـــــیال بـــاغ و گلــــــزار تــــودارد
نمــــیدانی کــــه منـــــصوردل مــــن
هـــــــوای چــــــوبۀ دار تــــــو دارد

بهـــار آمــد چـــوپـــیدایت کــــنـم یار
زگل خلخــــال بــــرپایــت کــــنم یار
توگل گل خــــنده برلب بشـــگــــفانی
ومـــن گـل گـل تماشــــایت کـــنم یار

به شـــب راه گـــــــذردادند ورفتــــند
به زاغـــان بال وپـَــردادند و رفتــــند
پـی تاراج جنگلــــزارخــــــورشــــید
به دسـت شـب تــــبر دادند و رفتــــند

ســـحـربانــــام شــب نـــامی نــــدارد
گلــــوی مــــــــاه پیـــــغامـی نــــدارد
خـــروس بامـــدادن رفـــته در خواب
مگــــر این دهکـــده بامــــی نــــدارد

شکــــــوه آفـــــــــرینــــش نـازِ نازی
خلـــــوص دل به هنگــــــــام نـمازی
ســــــرود عشــــــقم و اما شـــــــبانه
مرا در نـــــای تنــــهایی نـــــــوازی

دلـــی دارم ســــراســـر خـــانــۀ درد
ســــرمن خـَـــم شــــده بر شــانۀ درد
زخـــون مــــن کـسی ریـــزد شــبانه
شـــــراب خــــنده درپیــــمانــــۀ درد

ســـــفـردرپیـــــش رو دارد شـــــبانه
به دل صـــد های و هو داردشــــبانه
به ســـــازطـــبل کـــوچ نــوبهـــاران
ســـــــرودی درگلــــو دارد شـــــبانه

شـــبانه درســـــــرم شـــــورشــــبانه
دل مــــن جلـــــوۀ طـــوری شــــبانـه
ســـــــراپـــــا آفــــــتاب انــتــــــظارم
شــــــود تا پـــخـته انگـــور شـــــبانه

شـــبانه چـــــون رود دنـــیا بگــــرید
زمــــین و آســـمان یک جا بگــــرید
بمــــیرد خـــنده بر لب های خورشید
دل مـــن چــــون دل دریـــا بگــــرید

تـــــو غـــم راجنگلِ انـــبوهی ای دل
نه جنگل بلــکه غــم را کوهی ای دل
چــــــرا بیهــــوده مـــــینالی شــــبانه
که خودســــرچشمۀ انـــدوهی ای دل

فلک پَروین غــــم بر دوش شب کرد
پریــشان رمه های هـــوش شب کرد
ولی دیدم ســحرگـاهان که خورشــید
ردای روشـــنی بــردوش شب کـــرد

تـــــو رفـتــی جنگل غــم بار ور شد
صـــــدفهای ســــیاهی پر گــُــهر شد
چـــــراغ آفـــــتاب افــــتاد از بـُـــرج
مــــرا روز و شــبان زیر و زبر شد

مــنم عـطـــرگل گلخـــــانــــۀ نـــــور
مــنم مــن عاشــــق دیـــوانـۀ نــــــور
به گــوشِ کــودک جــان می ســـرایم
سرشـــب تا ســحــر افـــسانۀ نـــــور

چــوشب آید کسی درکار خـون است
چــراغ زنـده گی بر دار خــون است
کجــا گـــــیرم ســــراغ زنــده گی را
که این جا هــــرقدم بازار خون است

عــروس بامــــدادان خــنده سَــــرداد
دلــــم را ســوی مــشرق بال و پَرداد
تبــــسم هــــــای رنگـــیـن شــــقایــق
افـقــــها را زمــــرگ شب خـــبر داد

بهـاراست و مگــر زیـــرو زبــرباغ
نــدارد قـطـــرۀ خــون در جـگــرباغ
نجـــوشــد باده در جـــام شـــگوفــــه
ز بـــس دارد به تـــن زخـــم تـبرباغ

مــسافـــر مـــیرســـد باغ وچـــمن را
که مــــرهم تا نهــــد زخـــم کهــن را
مسافـــر درعبادتــــگاه خـــورشــــید
نیایــــش میکــــندعشــــق کهـــــن را

مسافـــر ســــوی میهـــن بسته محمل
کـــــــه دارد آتــــــش آشـــــفته دردل
نــــوای موجـــها خـــواند به گــــوشم
کــــه روزی زورقی آیــد به ساحـــل

مسافــــــر رهـــــنورد راه دور است
مسافــــــر عاشــق گلــهای نور است
ســــر راه مسافــــر گل بـــــریــــزید
مسافــــــر قلۀ عشـــق وغـرور است

فـــلــق فــصل شگـــفتن بــرده از یاد
چــــراغ مـاه مـُـــــرده بر کــــف باد
چه سنگـــین بیـستونی دارد این شب
که نایـــد زنـــده زانجا هیـچ فـــرهاد