 |
تباشـیری از آفــتاب
مانند يک الهه
با جبينی گشاده تر از خورشيد
در مشرق اسطوره های عشق و زيبايي
قامت افراشته است
صدايش را می شناسم
از انتهای کوچۀ خورشيد می آيد
صدايش
همهمۀ بال فرشته است
در شب معراج
صدايش
ستاره گان عشق را
گوشواره می آويزد
از شعر بيداری
صدايش را می شناسم
صدايش
زمزمۀ ارغنونيست
که فرشته یی
در خلوت سبز ملکوت
می نوازد
آرام
آرام
صدايش را می شناسم
صدايش باغچه ييست
که گلبرگ های نام من آن جا نمیرويند
گلبرگ های نام من
سر گذشت خويش را
بر شانه های باد
علم افراخته اند
صدايش با صدای من بيگانه است
صدايش زبان صدای مرا نمیفهمد
صدايش افسانه است
حقيقت زيبایی را
مجاب ساخته است
هر روز
هر روز
هر روز
تباشيری از آفتاب می گيرم
و بر ديوارشکستۀ صبر خويش
می نويسم
نام خدا را
نام او را
نام عشق را
شهر کابل جوزا ١٣٧۴ خورشیدی
