یک دریاچه سرود

شب است واخـــــتران بیماروغمناک
چـــواشک عاشـــــقان بر دامن خاک
شب ازتاک ســـــیاهی ســـــایه برسر
نـــــتابد خــــوشه یی؛ اما دراین تاک

شــب است و نــــی نوازد نیــــنوازی
ســــراپا آتـــش و ســـوز و گــــدازی
نه در میخــــــانه هـــــا نامی زساغر
نه بر گلــــــدسته هـــــا بانگ نمازی

شب است و دردلـم شورسحـــرنیست
مـــرا ازتو، تــــرا ازمن خبــــرنیست
مــــیان ما وتــــو دریایـــی خونیــــن
از این دریا مگـــــر راه گـــذر نیست

شب است وبارغـــم بردوش مهـــتاب
به چشمــــان ســــتاره ســرمۀ خواب
ســـــیاهـــــی آبنوس تشـــــنۀ پـــــــیر
شب ازســرچشمۀ شب می خورد آب

شـــکســـته قامـــت شمـــشاد دربـــاغ
هــــمه سبــــزینه هــــا ناشــاد درباغ
چــه کــــس گسترده با دســــتان پاییز
گلـــــــــیم ماتـــــم وفــــــــریاد درباغ

به سروســــتان زبس شمشادبشکست
مرا انـــــــدرگـلو فــــــــریاد بشکست
دلـــــــم قـــــندیل برج زنـــده گی بود
به چاه غــــــم فــــــــروافتاد بشکست

بهـــــــاران صــــد چمن اندیـشه دارد
به بـــــــــاغ آرزوهــــــا ریــشه دارد
مگـــــربادی به خـود پیچیده می گفت
خــــــزان دردست هـــایش تیشه دارد

خــــزان فصل کلاغـــان غریب است
درین دریا، چه توفــــان غریب است
به سروســــتان بی تشـــویش ایـــمان
هــــمه پَرپَرزمرغــــان غـریب است

زدریا مـــــوج گــــــوهـربــــــــارناید
دهـــــــان بگــــــشوده غیر ازمارناید
هــــــزاران کس زبیداری سخن گفت
ولــــــیکــــــن یک دل بیــــــدارنـــاید

دل ســــــردی چو آهن داری ای شب
زخــــونم گل به دامــن داری ای شب
توظلمتخـــــانه ای از کیــــــنه لبــریز
اگـــــرچه ماه روشـــن داری ای شب

تو ای پاکـــــیزه جان پاکـــــیزه پندار
بر افـــــــروزان چــــــراغ سبـزدیدار
غمـــــت کــــوه بلـــــند است و شبانه
نــــــوای نای مــــــن آیـــــد زکهستار

شب مــــــن جلــــــوۀ نـــــوری ندارد
که موســــــای زمان طــــوری ندارد
شکســــــته بـــاد دســـــت باغـــــبانی
کـــه در کنگـــــینه انگــــــوری ندارد

بهـــــارآمـــــــد پرســــــــــتویی نیآمد
کـــــنارچشــــــــمه آهـــــــــویی نیآمد
دل مــــــن تشنه وســــوزان وغمناک
که آب رفــــــــته در جـــــــویی نیآمد

دل مـــــن مــــــیل دیــــــدار تـو دارد
خــــــیال بــاغ و گلــــــزار تـــو دارد
نـــــمی دانی کـــــه منصــــوردل من
هــــــــــوای چــــــوبۀ دار تــــو دارد

بهــــار آمـــــد چو پیــــــدایت کنم یار
زگـــــل خلـــــخال برپایـــــت کنم یار
توگل گــل خــــنده برلب بشگـــــفانی
ومـــــن گـــل گل تماشـــــایت کنم یار

به شـــب راه گـــذردادنــــد ورفتــــند
به زاغــــان بال وپَــــردادند ورفتـــند
پی تـــــاراج جنگلــــــزارخـــــورشید
به دست شب تــــــبر دادند و رفتــــند

سحـــــربا نـــــام شــب نامــــی ندارد
گــــــلوی مـــــاه پیـــــغامــــــی ندارد
خــــــروس بامـــدادن رفته در خواب
مگــــــر این دهکــــــده بامـــی ندارد

شکـــــوه آفــــــرینش نــــــازی نازی
خلـــــوص دل بــــه هنـــــگام نمازی
ســــــرود عشــــــقـم و امـــــــا شبانه
مـــــــرا در نــــــای تنهــــایی نوازی

دلــــی دارم ســــراســــر خـــانۀ درد
ســــرمن خــــم شـــده بر شـــانۀ درد
زخــــون مــــن کســی ریــــزد شبانه
شـــــــــراب خــــنـده درپیــــمانۀ درد

سفــــــردرپیــــــش رُو دارد شـــــبانه
به دل صــــد هــــای و هو داردشبانه
 به ســــازطــــبل کــــوچ نـوبهــــاران
ســــــــرودی درگلـــــــــو دارد شبانه

شـــــــبانه درســــــــرم شـــــورشبانه
دل مــــــن جلــــــــوۀ طـــوری شبانه
ســـــــــــراپـــــا آفـــــتاب انتـــــظارم
شَــــــــود تا پخــــــته انگـــــور شبانه

شــــبانه چـــــون رُود دنــــیا بگــرید
زمیــــن و آســــمان یک جــا بگــرید
بمــــــیرد خـنده بر لب های خورشید
دل مــــن چـــــون دل دریــــا بگــرید

تو غــــــم راجـنگل انبـــــوهی ای دل
نه جنگل، بلکه غـــم را کوهی ای دل
چــــرا بیهــــــوده مــــی نالی شـــبانه
که خــود سرچشمۀ انــــدوهی ای دل

فــــلک پروین غـم بر دوش شب کرد
پریشــان رمـه های هـــوش شب کرد
ولی دیـــدم سحــرگاهان که خورشید
ردای روشـــنی بـر دوش شـــب کرد

مــــــنم عـــــــطـرگل گلخـــــــانۀ نور
مــنم مــــــن عاشـــــق دیوانــــــۀ نور
به گـوش کــــودک جــــان می سرایم
ســـرشـــب تا سحـــــر افـــــسانۀ نور

چـوشب آید کسی درکار خـــون است
چـراغ زنده گی بر دارد خـــون است
کجـــــا گیـــرم ســــــراغ زنده گی را
که این جا هر قـــدم بازار خون است

عــــروس بامـــــدادان خــــنده سرداد
دلـــم را ســــوی مشرق بــال و پَرداد
تبــــــسم هـــــای رنگیــــن شــــــقایق
افــــــــقها را زمـــرگ شب خبــر داد

بــــهاراسـت و مگـــر زیرو زبــرباغ
ندارد قــــــطرۀ خـــــون در جگـرباغ
نجــــوشد باده در جـــــــام شگـــــوفه
ز بـــــس دارد به تــــن زخـــم تبرباغ

مسافــــر می رســــد باغ وچمـــن را
که مرهـــــم تا نهـــــد زخـــم کهن را
مسافــــر درعبادتـــــگاه خـــورشـــید
نیـــــایش می کــــندعشــــق کهــن را

مسافــــر سـوی میهـــــن بسته محمل
کـــــه دارد آتــــش آشـــــفـــــته دردل
نـــــوای مــــوجها خـــــواند به گوشم
کـــــــه روزی زورقی آیــد به ساحل

مسافــــــر رهـنـَــــورد راه دور است
مسافـــــر عاشــــق گلهــای نور است
ســــــــر راه مسافـــــر گل بریـــــزید
مسافـــر قــــــــلۀ عشق وغرور است

فــــــلک فصـل شگفــــتن برده از یاد
چـــــراغ مــــاه مـــــرده بر کــف باد
چـه سنگیــــن بیستونی دارد این شب
که ناید زنـــــده زانجـــــا هیـچ فرهاد

تــــورفـــــتی جنگل غــــــم بارورشد
صـــــدف هـــــای ســیاهی پرگهرشد
چــــــــراغ آفــــــتاب افـــــتاد از برج
مــــرا روز و شـــبان زیر و زبر شد