من و آیینه و خورشید
کســــی مـی رفـــت و دریـا را نمی دید
در ایـــــن آیــــینه فـــــــردا را نمی دید
زتـــنهایـــی ســــــرودی داشـــت برلب
ولــــی دل هـای تــــــنها را نمـــــی دید
چــو شب آیـــــینه بــر دوشــم تو کردی
جـــنون را حلـــقه در گــوشم تو کردی
دو مـــه در آســـــمان پـــــــرواز دادی
تُــــهی از فکــــر و ازهوشــم تو کردی
تـــرا بوســــیــدم آن شــــب، آب گشتی
چـــــو دریــــایی هــــمه بی تاب گشتی
شـــــدم مـن آســـــمانِ شـــــورو مستی
تــو در آغـــــــوش مــــن مهتاب گشتی
پریــــــــــــزاد مـــــــــن از دریــا نیامد
زگــــــــیـــتار ســـحـــــــــــــرآوا نیامد
نشــــــیـــنم بر ســـــــر راهــــی بگریم
کــه امـــــــــروز مـــــرا فـــــردا نیامد
نهــــــال قــــــــــد کشــــــــیده بود دلبر
مـــــــرا نــــــــور دو دیــــــده بود دلیر
چو موجی بی خبر از خویش مـی رفت
شـــــــرابم را چشــــــــیده بود دلــــــبر
شبی با مـــن غــزل می خــواند چشمت
ابــــــد را تـا ازل مـی خــــواند چشمت
نمی دانــــم چـــه پیـش آمــد که آن شب
زبانـــــم را عســـل مـــی خواند چشمت
گذشـــــتم از تـو مـــن دیگــــر گـــذشتم
از ایــــن دریـــای بی گـوهــــرگـــذشتم
چـــو کامـــم آب شـور زنده گی سوخت
گذشـــتم مــن از ایـــن ساغـــر گـــذشتم
دل دریـــایـــــــــیم دریـــــــا شکــــسته
ترنــــــم خــانـــۀ صحـــــرا شکــــسته
مـــرا بر ســر هــــوار ظلمــتی ریخت
چـــــراغ مــــن در آن بـــالا شــکــسته
مــن و آیــیــنه و خـــورشـــید مــردیـــم
ســـیاهی تا بــه مـــا خــــندیـــد مردیـــم
کســـی با دســت هـــای شــوم نیـــرنگ
بســــاط روشـــنی بـــر چــــید مردیـــم
عقرب ١۳۸۹شهر کابل
