اشارات نهانی
چو با من باده نوشـــی مـی کـــند یار
غـــــمِ من پرده پوشـی مـی کـــند یار
فشـــاند زلف افشـــان تا به رُخســـار
به آتــش گل فـــروشی مـی کـــند یار
تـُـرا شب پاســـبانی مـــی کـــند مــاه
برایت گــل فشـــانی مـــی کـــند مــاه
به سوی من به طعنه چون دو چشمت
اِشــارات نهـــانـــی مـــی کـــند مــاه
دو چشـــمت هســـتی رمز خداییست
نگـــاهــت خـــانقـــــاهِ پارســـاییست
تـُـرا از مـــن گـــرفته دسـت تقـــدیر
زمـــانــه مثــلِ دریایـــی جـــداییست
چو شـب را بی ســـحر آغـــاز کردم
نشســـــتم بــا ســـــیاهـــی راز کردم
نشســــتم بـا ســــر انگشـــتان لبخــند
گـــــرهِ هیـــــچ هســــتی بـــاز کردم
قوس ١۳٨۹ شهر کابل
