دهۀ دموکراسی و پيدايي نشريه های ايد لوژيک
در سومين قانون اساسی افغانستان که به سال ١٩٦۴میلادی نافذ گرديد؛ در ارتباط به مطبوعات و آزادی بيان چنين آمده است:
« آزادی بيان از تعرض مصؤن است. هر انسان حق دارد مطابق به احکام قانون، به طبع و نشر مطالب بدون، ارائه قبلی آن به مقامات، بپردازد. اجازه و امتياز تاًسيس مطابع عمومی و نشر مطبوعات، تنها به اتباع دولت افغانستان، مطابق قانون داده می شود. تاًسيس و تدبير دستگاه عامۀ فرستنده راديو و تلويزيون مختص دولت است.
سومين قانون اساسی در افغانستان در شرايطی نافذ گرديد که حرکت های پنهانی در جهت شکل گيری انديشه های اسلام سياسی و انديشه های انقلابی کمونيستی عمدتاً در شهر کابل به وجود آمده بود. هرچند نخستين آثار و نوشته های ايديولوژيک مارکسيستی - لينينستی به زبان های فارسی دری و پشتو در زمان صدارت شاه محمود خان در افغانستان به گونۀ پنهانی انتشار يافته بود؛ ولی از اين که شاه محمود وعده های در جهت تحقق دموکراسی داده بود بناٌ فعاليت های سياسی احزاب آن دوره عمدتاً بر محور انديشه های آزاديخواهی و دموکراسی بر مبنای نظام مشروطيت متمرکز شده بود.
می توان گفت در آن زمان انديشۀ کمونيستی مجال تبارز مستقيم را نيافت و اما در دهۀ دموکراسی اين انديشه و انديشۀ اسلام سياسی بيشتر در جامعه گسترش يافت. غير از آن در زمان صدارت ده سالۀ داود خان مناسبات افغانستان با اتحاد شوروی بيشتر از هر زمان ديگر نزديکتر گرديده بود که اين امر نيز در امر پيدايی احزاب و جريانهایی با انديشه های کمونيستی نقش مهمی داشت.
هرچند در دهۀ دموکراسی حلقات سياسی متمايل به لبراليزم و دموکراسی غرب نيز با نشريه های خود پا به ميدان گذاشتند؛ ولی مجال گسترش بيشتری نيافتند. در حقيقت ميدان سياست در افغانستان در آن زمان در ميان انديشه های کمونيستی و انديشه های اسلام سياسی تقسيم شده بود. اين احزاب و سازمانها جهت پخش انديشه های سياسی ارگان های نشراتی خود را به وجود آوردند.
