راديو صدای شريعت

راديو افغانستان در دوران طالبان در انزوای وحشتناکی قرار داشت. " آژانس خبر رسانی باختر " رابطه هايش را با آژانس های خبر رسانی جهانی از دست داد. طالبان نام راديو افغانستان را به " د شرعيت غژ راديو " يا " راديو صدای شريعت " تغيیر دادند.

صدای زن در راديو کاملاً تحريم شد. برنامه های ادبی - فرهنگی و ذوقی از ميان برداشته شد. می توان گفت که " راديو افغانستان " در اين روزگار کم شنونده ترین راديو در جهان بود. راديو در اين سالها لحن تبليغاتی مستهجنی داشت. در مورد مخالفان واژه های رکيکی به کار گرفته می شد. مطالب آن با نوع روحيۀ قوم زدايی آميخته بود. تنها قوم پشتون را مالک افغانستان می دانستند.

در ترانه های که طالبان از اين راديو و يا هم در چهار راه های شهر پخش می کردند؛ اقوام غير پشتون را به نوع طعنه آميزی پيام می فرستادند که افغانستان را ترک کنند. برنامه های دينی در اين راديو به گونه يی ارائه می شد که گويی گروهی، تازه دين اسلام را به اين سرزمين آورده اند و می خواهند احکام آن را به کسانی که تازه مسلمان شده اند آموزش می دهند. مردم از شنيدن چنين برنامه هايی احساس حقارت می کردند.

برنامه های فارسی دری در اين دوره در راديو افغانستان به ميزان زيادی کاهش يافت و به همين گونه در نشریه های معدود طالبان نيز زبان فارسی دری به حاشيه رانده شد. اين همه مسايل سبب می شد تا مردم خود را از راديو و مطبوعات طالبان کنار بکشد. نتيجه يی که اين وضعيت به بار می آورد اين بود تا مردم گوش های خود را به راديو های خارجی بيشتر نزديکتر کنند.

طلبان در ارتباط به شنيدن راديو " بی بی سی " و ديگر راديو های خارجی سياستی داشتند همانند به سياست حزب دموکراتيک خلق. طالبان نيز مردم را تهديد می کردند که به اين راديو های بيرونی گوش نه نهند. آنها شبانه در زير بلاک های ميکروريان ها گشت می زدند و خانه های را که صدای اين راديوها و يا موسيقی بلند می بود تفتيش می کردند، گاهی ساکنان چنين خانه هايی را شلاق می زدند و گاهی هم پدر يا کلان خانه را با خود می بردند.

هرچند طالبان راديو خود را راديو " صدای شرعيت " می خواندند؛ ولی در واقعیت اين راديو، راديو " صدای وحشت " بود. اعلان اعدام ها، تيرباران ها، سنگسارها، زير دیوار کردن ها، دست بريدن ها که بيشترينه شب های جمعه به نشر می رسيد و از شهروندان کابل خواسته می شد تا جهت تماشای چنان اعمال خشنی به غازی ستديوم بيايند، شنيدن چنين خبر هايی هميشه موجی از وحشت را در ميان مردم ايجاد می کرد.

غازی ستديوم در شهر کابل ديگر جايگاه ورزش نه؛ بلکه به قتلگاه مخوفی بدل شده بود. می توان " راديو افغانستان " را در دوران طالبان از کم شنونده ترين راديوها در سراسر جهان گفت. شهروندان کابل به هدف اشتراک در مراسم فاتحه خوانی نزديکان خود تنها علاقه داشتند تا به برنامۀ اعلانات فوتی اين راديو گوش نهند. حتی برنامه های مذهبی اين راديو نير در ميان مردم شنونده گانی نداشت. بدينگونه " راديو افغانستان " در اين دوره به يک مفهوم اثرگذاری خود بر مردم را از دست داد.