مطبوعات در دوران شاه امان الله خان

سالهای 1919 تا 1929 را میتوان يکی از درخشان ترين و اثرگذارترين دورۀ مطبوعات در افغانستان خواند. در اين دوران دو رويداد مهم در حيات سياسی - فرهنگی افغانستان رخ داد. نخست اين که به سال 1924 نخستين قانون اساسی در افغانستان پديد آمد که به نام " نظامنامۀ دولت عليۀ افغانستان " ناميده می شد. درمادۀ يازدهم اين قانون اين گونه به آزادی بيان و مطبوعات اشاره شده است: « مطبوعات و چاپ روزنامه های داخلی مطابق حکم قوانين مربوطه آزاد است. حق چاپ روزنامه، مختص به دولت و اتباع افغانستان است و نشرات خارجی از طرف دولت  تنظيم يا سانسور می شود.»

رويداد دوم ايجاد نظامنامۀ مطبوعات به سال 1928 است. بدينگونه برای نخستين بار در افغانستان مطبوعاتی متکی بر قانون به وجود آمد. البته نبايد تصور کرد که نظامنامۀ مطبوعات آزادی کامل بيان را تضمين می کرد؛ بلکه در اين نظامنامه مواردی وجود داشت که میتوانست آزادی بيان را محدود کند. در اين نظامنامه در مواردی برای نشريه ها جزا هايي نيز پيش بينی شده بود.

با وجود آن، انفاذ قانون اساسی و نظامنامۀ مطبوعات از نظرکمی و کيفی سبب گشترش مطبوعات در کشور گرديد. بر اساس مدارکی که در دست است دراين دوره نشريه هايي دولتيي اتحاد مشرقی ( روزنامه )، افغان ( روزنامه )، ابلاغ ( روزنامه )، حقيقت (روزنامه )، امان افغان (روزنامه )  افغان ( هفته نامه )، غازی ( هفته نامه )، اتفاق اسلام ( هفته نامه )، ستارۀ افغان ( هفته نامه )، طلوع افغان (هفته نامه )، بيدار( هفته نامه )،اصلاح ( هفته نامه )، ارشادالنسوان ( هفته نامه )، جريدۀ مکتب ( دوهفته نامه )، مجموعۀ عسکريه ( ماهنامه )، معرف معارف ( ماهنامه)، آيينۀ عرفان ( ماهنامه )، مجموعۀ صحيه ( ماهنامه )، پشتون ژغ ( ماهنامه )،  در شهر کابل و ولايات کشور  به چاپ می رسيدند.