چگونه گی مطبوعات در دهۀ دموکراسی
در اين دوره علاوه بر نشريه های دولتی در مرکز و ولايات اضافه از سی نشريۀ غير دولتی در شهر کابل به چاپ می رسيد. در کليت نشریه های اين دوره را می توان به گونۀ زيرين دسته بندی کرد:
١- مطبوعات دولتی
٢- مطبوعات حزبی
٣- مطبوعات آزاد
آز آن ميان این نشريه های غير دولتی ( حزبی و آزاد) در شهر کابل به نشرمی رسيدند:
وحدت، پيام امروز، افغان ملت، خلق، مردم، مساوات، پيام وجدان، پرچم، صدای عوام، شعلۀ جاويد، ترجمان، صبا، کمک، کاروان، خيبر، گهیح، پروانه، هدف،جبهۀ ملی، پکتيا، سپيده دم، افغان ولس، اتحاد ملی، روزگار، افغان، ندای خلق، ملت، افکار نو، پيکار و شوخک.
همان گونه که گفته شد در اين دوره انديشه های سياسی و ايدیولوژیک کمونيستی و انديشۀ اسلام سياسی بيشتر در ميان جوانان رشد می کرد و هواه خواهانی بيشتری می يافتند. بسياری از روشنفکران افغانستان به اين باور اند که اگر دموکراسی و مطبوعات آزاد عمر درازتری می داشت و نشريه های ليبرال و متکی به اصول دموکراسی در کشور به قوت بيشتری می رسيد، بدون ترديد نشريه های ايدیولوژک سرانجام برای چنان نشريه هايی جای خالی می کردند؛ ولی به سبب کوتاهی عمر مطبوعات آزاد چنين نشد.
اين دوره برای مطبوعات افغانستان تجريۀ بسيار مهمی به شمار می آيد؛ مگر چنان دولت مستعجيلی دیر نپاييد و سرانجام داود خان با همکاری حزب دموکراتيک خلق افغانستان در نتيجۀ يک کودتای نظامی قدرت در کشور را قبضه کرد و بدينگونه يک بار ديگر مطبوعات آزاد و دموکراسی در افغانستان خفه گرديد. چنان که در دوران داود خان نه قانون مطبوعاتی در کشور وجود داشت، نه پارلمانی و نه هم آزادی های مدنی.
