دریاچه های نور

در ســـینۀ کبـــود و فـــریــبای آســـمان
پر مـــی زنـد کبـــوتر سیمـــین ماهتاب
می خنـــدد اختـــران فـــروزندۀ سپـــهر
چون موج گل که باد بریزد به روی آب

خـــط مــی کشد شـــهاب در آن آبی بلند
چون رگه های زَر که شگوفد به لاژورد
آوا کنان به ســـوی افق می رود به پیش
مـــرغان پـــــر گشـــودۀ آزاد شبـــنورد

غیر از نوای باد به گوشم درین سکوت
ناید طنــین شـــرفۀ گامی ز کـــوچه­ ها
بنشسته خوفناک و هـــراس آور لجوج
اشـــباح بی­ قـــرار خـــیالی به سایه­ ها

ذرات رنــگ رنگ و پراگـــندۀ فروغ
رقصد به بزم روشـــن مهتابی خموش
جاری­ شــده زسـینۀ هـــر اخـــتر سپید
دریـاچه ­های نور ستـــیزا و پرخروش

رویای من چو زورق زریـــنۀ طلــوع
ره می بـــرد به پیش فراسوی مرز ­ها
گـــر دیده­ام چو عـــطر گل آتشین باغ
در کام مـــوج­ های پریـشان شب رها
بهار1359 شهر شبرغان