شقایق غُروب

چو اختری که به شب آشکار می سوزد
درون ســـینه دلـــم بــی­ قرار می سوزد
من آن شقایـــق ســـرخ غــروب غمناکم
که در دیـار افـــق سوگـــوار می سوزد
دلم چو قلعۀ متـروک دشت تنهایی ­است
مگـــر شبانه درونش شــرار می سوزد
چـــنان سمـــندر آتــش به جـان غمگینم
که هـــر دقیقه مــرا روزگار می سوزد
چــنار ســرکش آتش گرفته ام « پرتو»
که پیــش چشم همه استـــوار می سوزد
بهار ١٣٦١ شهر کابل