چند ترانه

در آتـش غـــم ز بس که من ســوخته ام
اســــــرار مگــــوی عشـق آمـــوخته ام
بـر بـــرج بلــــند شـهـــر تنـــهایـــی دل
با یـــاد کـــسی چـــراغـی افـــروخته ام

فـــریاد دلـــم بـه گــــوش جانـــت نرسد
ویـــن خـــاک ســیه به آســـمانت نرسد
صد باغ پُر از شگــوفه صـــد کاج بلند
بـــر قامـــت نـــاز گل ­فشانـــت نرســـد

بَه بَه چه قشـــنگ و نازنیــن آمـــده ای
بـر خاتـــم جـان مـــن نگـــین آمـــده ای
دانـــم تو فـــرشته ای و زان شهـر بلور
تـــا محبـــس تیـــــرۀ زمیـــن آمـــده ای

با تـــو دل مــن همیـــشه بـــی تاب شود
بـی تاب و تپـنده همـــچو ســـیماب شود
خواهـــم که ببوسمـــت؛ ولی مـی ترسم
لب هـــای تـــو بر لبـــان مــن آب شـود

من ســـاحل تو، تو مَـــوج دریـــای منی
امـــــروز مـــنی، شکـــوه فـــردای منی
گــر تـَـرک کــنی مرا تو، من هیچ شوم
تــــو هســـت مـــنی تمـــام دنـــیای منی

روفــتی و دلم تــرانه گـــوی غـــم تست
زان بادۀ خــون که در ســبوی غم تست
جـــان و دل مـــن تــمام جـــان و دل من
چون آب روان، روان به جوی غم تست
شهر کابل اسد ١٣٦٧