زبان بریده

چــسان گـــویم پـــیام اخـــتران را
که سوزد حرف حرف او زبان را
نمی داند کـــسی از حال خورشـید
که دیـــو شب گـــرفته آســـمان را
صدای چنگ زُهره گشته خاموش
چه ماتـم دَر رســـیده نوریـــان را
دلیـــرانه چــسان در تاخت ظلمت
چه خوابــی بود چشم پاســـبان را
کدامین دست این آشـوب انگیخت
که بیـــنم پاره پـــاره کهـکشان را
ستاره از ســـتاره بـــی­ خبـر ماند
نگـــر درد بـــزرگ بیـــکران را
کـــسی بُبـــریده با تیـــغِ خموشی
زبانِ مرغـــکان نغـــمه خوان را
مگراز نسل رُستم هیچکس نیست
که آرد زیـــرِ پا رَخش زمــان را
زندان پلچرخی بهار ١٣٦۴