اگر رییس جمهور چنین بخواهد!
بُحران چنان ابر های تاریگ و بغض آلودی، بر آسمان کشور سایه انداخته است. اندک چشم های اُمیدی هم که به سوی پارلمان دوخته شده بود، دیگر نا امیدانه در تاریکی غلیظی فرو رفته اند. گویی نوری از هیچ سویی نمی تابد. گویی ما خود برخاسته ایم که تا آخرین پنجره هایی را که روبه سوی خورشید و روشنایی گشوده است بر بندیم.
من باری در پیوند به مضحکه های پارلمان نوشته بودم که این جماعت را تا رسیدن به خرد سیاسی فاصله بسیاراست. رویداد های روز های اخیر نشان داد که پارلمان هنوز همه افغانستانی نمی اندیشد!
افزار سیاست در کشور ما با دریغ هنوز همان افزار های کهنه اند، اتکا به قوم، زبان؛ منطقه، مذهب و منافع کوچک گروهی و مافیایی هنوز در نظر ما همان باد های موافقی اند که پیوسته خواسته ایم تا کشتی خود را در مسیر چنین باد هایی بادبان افرازیم.
« کمیسیون بن بست » نه تنها در نخستین گام، خود به بن بست رسید؛ بلکه مشکلات و تنشهای جدی تری را در پارلمان پدید آورده است. حال این هراس وجود دارد که کمیسیون یا گروه دیگری ایجاد خواهد شد تا کثافات پدید آمده از کمیسیون بن بست را پاک کاری کند! روزگاری مردمان می گفتند، برادر نانت را بالای نانم بگذار و بعد دلت که از بالای آن می خوری یا از پایین آن!
ظاهراً چنین به نظرمی آید که این کمیسیون را نان خرد سیاسی در میان نبوده که بالای هم می گذاشتند و بعد از آن چیزی می خورند تا سخنی می گفتند که از آن بوی خرد سیاسی می آمد!
چنین است که رییس کمیسیون پس از آن همه مراقبه، کشف و شهود و چله نشینیها و چانه زدن های سیاسی، قول دادن به این سوی و چشمک زدن ها به آن سوی دیگر، مضحکه یی را به نام راه حل بن بست پیشنهاد می کند که تنها چوب و چماق انتقاد را در پی دارد، تا سنگ ملامت بر سرش فرو می ریزد، چکمن غیرت به شانه می کند و از جلسه بیرون می شود و انتظار هم دارد که کسی بر خیزد و بگوید:
« بنشین مَرو مَرو که نه هنگام رفتن است ». مگر این در کدام مکتب و روش سیاسی می تواند وجود داشته باشد که بخواهیم یک امر بزرگ ملی را با شیوه کوچک قومی حل کنیم!
از گرسنه یی پرسیدند که دو جمع دو چند می شود؟ گفت چهار نان! همین که پای یک مسألۀ سیاسی در میان می آید، خرد های عادت کرده به امتیاز طلبی قومی می دود به همان شیوه های پوسیدۀ قومی! بهتر است بگویم که چنین خرد هایی به بهانۀ قومیت می دود به دنبال منافع گروهی خود، چنین خرد هایی حتیٰ به قوم خود نیز صادق نیستند!
من نمی دانم چرا شماری از افراد شایسته به سبب متعلق بودن شان به این یا آن قوم از حق نامزدی شان به مقام ریاست پارلمان محروم ساخته شوند! مردمان ما باور دارند که کسی که دست روی قرآن بگذارد و به دروغ شهادت دهد و یا به دروغ تعهدی کند، قرآن او را می شرماند، و در همین جهان رو سیاه می شود. می ترسم که این پارلمان به چنین سرنوشتی گرفتار نیامده باشد!
مگر این پارلمان دستان شان را روی قرآن نگذاشتند و سوگند یاد نکرده اند که در هنگام رای دهی منافع علیای کشور را در نظر می گیرند. حال چرا از غوزۀ سیاه و تنگ قومیت خویش نمی توانند بیرون آیند.
باور کنید که اگر شما این غوزه را بشگافید از شکل آن کرم های خزیده در خویش رهایی می یابید و به پروانه های رنگین بالی بدل می شوید که می توانید به هر کنار این باغ پرواز کنید! وقتی در نخستین دَور انتخاب درون پارلمانی بن بستی پدید آمد، این نگرانی وجود داشت که پارلمان به اصل خویش که همان تفکر قومی، مذهبی و زبانی است رجوع خواهد کرد، با دریغ چنین رجوع می تواند سر آغاز بدبختی های دیگری در جامعه گردد.
پارلمانی که دست روی قرآن می گذارد و بعد بر خلاف تعهد خود عمل می کند چه اعتباری می تواند در میان مردم داشته باشد؟ بدون شک که هیچ! مگر همین ها نبودند که در نخستین روزها همدیگر را مُتهم به رشوه ستانی در انتخابات درون پارلمانی ساختند. به زبان دیگر آنها همدیگر را مُتهم کردن که رای خود را بیدون در نظر داشت کوچکترین مسؤولیتی می فروشند! همدیگر را وسیلۀ دست دیگرها قلمداد کردند!
این در حالیست که گفته می شود که دست کم نود تن از آنان به سبب تقلب های انتخاباتی ممکن به وسیلۀ دادگاه اختصاصی از پارلمان بیرون رانده شوند!
آن چه که در این میان بسیار نگران کننده است خاموشی آن شمار از اعضای پارلمان است که فکر می شود که بدون تقلب و یا هم با تقلب های اندکی به پارلمان راه یافته اند! خاموشی آن های که باورمند به معیارها و موازین دموکراتیک اند! چرا تنها از پارلمان صدای آنهایی شنیده شود که پیوسته در گوش مردم افغانستان چنان سُرب مذابی فرو ریخته است.
نمی دانم مگر دیگر اندیشان پارلمان هر کدام سُرمۀ خاموشی سیاسی در گلو کرده اند یا لقمۀ چربی که به گفتۀ مردم شولۀ خود را می خورند و پردۀ خود را می کنند! آنها با این سکوت و خاموشی فردا در برابر تاریخ به همان اندازه شرمسار و محکوم خواهند بود که تیکه داران کنونی پارلمان!
ظاهراً یک چنین دسته بندی در پارلمان هنوز به وجود نیآمده است. این بهترین فرصتی است که این دسته اعلام موجودیت کند و ابتکار عمل را از دست تکه داران سیاسی پارلمان به دست گیرند. مبارزه با هر نوع گرایش قومی زبانی وظیفۀ هر نماینده بر حق مردم است، آن های که امروز یک چنین درفشی را بر می افرازند در حقیقت پایه های تفاهم ملی در کشور را استوار می سازند. اختلافات قومی، زبانی و مذهبی در درون پارلمان تأثیر بسیار جدی و ناگواری را می تواند در میان مردم پدید آورد.
با دریغ ظرف یک ماه گذشته پارلمان بیشتر در همین مسیر نا مبارک گام بر داشته است. نهایتاً بُحران در پارلمان که هم اکنون ابعاد بیشتری یافته است، ادامه خواهد یافت. این امر مانع از آن می شود تا پارلمان بتواند به این زودی ها رییس، هییت اداری و کمسیون های خود را بر گزیند، پارلمان به هیچ صورت همین هایی نیستد که تمام روز بر سر یکدیگر می کوبند؛ بلکه این شمار باید در ساختار های درون پارلمانی تنظیم شوند تا پارلمان ساختار خود را پیدا کند، بدون رسیدن به ساختار پارلمانی هر نوع اظهار نظر و تصویت هر سندی خود یک امر بی اعتبار است، برای آن که نماینده گان مردم با انتخابات درون پارلمانی است که به گونۀ یکی از بخش های دولت یعنی قوۀ قانون گزار هستی و مفهوم پیدا می کند!
نماینده گان در حالی سَر در کوزه های اندیشه های قومی خود فرو برده اند که تا چند ما دیگر بیرون شدن نیرو های خارجی از افغانستان آغاز می شود. بدون شک ایران و پاکستان از هم اکنون در تلاش آنند تا جای خالی نیرو های ناتو را در افغانستان پُر کنند. در همین حال مسألۀ پایگاه های نظامی دایمی امریکا در افغانستان به یک مسألۀ داغ منطقه یی بدل شده است، نیمی از وزارتخانه با وزیران سر پرست چنان فلج زده گانی به کار خود ادامه می دهند. در چنین وضعیتی پهلوان پنبه های ما در پسخانه های سیاست قومی طبل می کوبند! روزنه دیده نمی شود که بُحران پارلمانی به این زودی ها به راۀ حلی برسد، با دریغ ما شاهد « کشتل جنگی » های دیگری خواهیم بود. خوب به گفتۀ بابا طاهر عریان:« تو که نوشم نه ای نیشم چرا ای ». در این صورت این پرسش را می توان مطرح کرد که اگر پارلمانی با این کیفیت سرطانی که دارد، وجود نداشته باشد، مردم افغانستان چه چیزی را از دست خواهند داد! بر اساس گفتۀ مردم:« سالی که نیکو بود از ٢٦بهارش پیداست ». در همین حال از همان آغاز یک چنین تبصره هایی نیز وجود داشت که رییس جمهور از نتایج انتخابات پارلمانی چندان خشنود به نظر نمی آید، اگر چنین بوده باشد و وضعیت در پارلمان به همین گونه ادامه یابد، آیا رییس جمهور نیمه شبی در تنهایی در قصر ریاست جمهوری فصل صلاحیت های خود در قانون اساسی را ورق نخواهد زد تا بداند که آیا می تواند مسألۀ پارلمان رابه حیث یک موضوع مهم ملی به آرای مردم افغانستان راجع سازد!
اگر رییس جمهور چنین بخواهد دشوار به نظر می آید که کمیسیون نظارت از تطبیق قانون اساسی تفسیر خلاف آن را ارائه کند!!!
26 حوت،١٣۸٩ خورشیدی شهرک قرغه، کابل
