نسیم غریب

بـــــــهار می­ــــرسد؛ اما نه با تـــــرانۀ گل
که مــــــــار حادثه پویید در خـــــزانۀ گل

نه یک پرنده بر افـــــروخت مجمــر آواز
نه رنــگ بال و پــری زد ز آشـــــیانۀ گل

نه برگ پرچم ســبزی به شاخه­ها افراشت
نه شعـــــر شبـــنمی آورد از دهـــــانۀ گل

من از زبـــان نســـــیم غـــــــریب بشـنیدم
خــــــزان تــرانۀ روز است در زمانۀ گل

به بلــــــــبلان چمـــــن با دریــغ باید گفت
که خـــار زرد خــزان رسته از جوانۀ گل

فســــرده جـــــانی دل را کــــجا برم پرتو
که رنگ عشق نبیـــــنم به خـانه خــانۀ گل

حمل 1374 شهرکابل