خلوت سبز درختان
آمــــــدی بـــــا تو بهـــــارانم رســــید
شـــــور و مستی در دل و جانم رسید
رفـــته بودی بـی تو گلها مـــُرده بود
زنده گی ســــر تا به پا افســــرده بود
خــــار غم در جـانِ جانم می شکست
گـــویی آتـــش در روانم می شکست
گـــــریه می کردم نهـــان با خویشتن
تا ندانـــــــــد دیگـــــــران از راز من
قلب من سنگ صـــــبوری بوده است
عشق را چون کوه طوری بوده است
من به خود پیچــــــیدم و امـــا به کس
شکوه یی هــــرگز نکـــردم یک نفس
هــــرزمان چـــون یاد رویت کرده ام
صـــــد بهــــاران آرزویت کـــرده ام
ای نفس هــــــای زمـین در گـــــام تو
زنـــــــده گی خــود بادۀ در جـــام تو
خلـــــوت ســـــبز درخـــتانی هــنوز
جلــــــوۀ رنگـــــین مرجــانی هــنوز
در تو مــن روح بهـــــاران دیـــده ام
صد جهــــان باغ گل افـشان دیـــده ام
چون شــراب کُـــهنه مستم کــرده ای
یا کـــه از مستی تــو هستم کــرده ای
ای تو چون تندیـــــسۀ زیــــبای عشق
سر نهـــــادم بهــر تو در پـــای عشق
روح ســــــردِ بیـــــشه زاران غـــمم
هــــــر زمان زخمی شگـــوفد در تنم
رفـــــته بودی شب کـــــنارانم گرفت
لشکر غـــــم کـــــشور جـــانم گرفت
بی تو بـــودن درد بی درمــــــان بود
با تو بودن خــــــنده های جـــــان بود
تو نـــــباشی مـــی فتد دریا ز شـــور
چــــون تن افـــتاده یی در قعر گـــور
تو نـــــباشـــی زنده گــــانی پژمُـــرد
غنــــــچه را شور جـــوانی پژمُـــرد
تو نــباشی آســــمان را نــــور نیست
باده یـــی در شـــیشۀ انگــــور نیست
تو نــــباشی هـر چه باشد خسته است
یک جهان دل هـر کجا بشکسته است
تو نـــــباشی باغهـــــا را رنگ نیست
شـــیشه یی نبود که آنجا سنگ نیست
رفـــته بودی زنده گی از من گریخت
از پی تـو تا کجـــا اشـــتکم بُـــریخت
ای کـه تنهــــا با خــــیالت زنـــــده ام
رفـــتی و بُــــردی تو شور خـــنده ام
آمــــــدی ای رفـــته تــــــا آن دورها
هـــــمرکاب لالـــه هــــا و نـــــورها
آمـــــدی تــا گل برویــــد در چمــــن
ای فــــدای مقدَمت ایـــــن جــــان من
آمــــدی سَرمـــا و یخـــبندان گریخت
آن شب یلــــــدای بی پایــــان گریخت
آمـــــدی شـــــوری به جــان من دوید
کس چو تو افسونگـــری هــرگز ندید
آمدی غــــم هـا ز جـــــانم دور کــــن
ســـــــینۀ غمــــــناک من پُـر نور کن
آتش شـــوقی به جــــان من فـــــروز
چون خسی ســتر تا به پای من بسوز
تـو بســـــــوزانم چــــــنان در راه باد
تـا نـــــــماند در دلــــــــم داغ مـــراد
رفـــــــته بودی های و هُـــویی داشتم
بـا دل خــــــود گفتـــــگویــــی داشتم
ای تو زیبا گـــــــوهـر دریای عشـــق
آفــــــتاب روشـــــن پهــــنای عشـــق
آمـــــدی جانم چــــــراغـان از تو شد
هر چــــــراغی باز خــندان از تو شد
ازتــومیخـــــنــدد چــــــراغستان من
ای فــــــــدایت ایـن دل حـــــیران من
با خـــیالت روح من پَــــر مــــــیزند
خــلــــوت عشــــق تُـرا دَر مــــیزند
حمل 1368 شهر کابل
