چمنزاران سرخ آفتاب

ای وطــن، ای عشق پاک برتـرین
این مـــرا بر خـــــاتم هستی نگین
ســــوزِ من با ســــاز تو آمیـــخته
عشـــق تو آتــــشِ به جـانم ریخته
ای مــــرا تو آفــــتابِ زنـــده­ گی
مایــۀ فـــــرخنده­ گی تابــــنده­ گی
کــــوه­سارانت بلند و پُر غـــرور
قــــــله­ هــــایش قلۀ امـــواجِ نور
آســـــمانت جلــوه­ گاهِ اخـــــتران
ای شکوهت چون شکوه کهکشان
قلب مـــن آتشـــــگۀ ســــوزانِ تو
ای تـــــمام هستـــــیم قــــربـانِ تو
عشـــــق تو آیـــین مـن ایــمان من
از تو شــد روشن تـمامِ جـــان من
ای وطـــن، ای برتـرینِ برتـــران
آســـمان­ها در کـفِ خـاکت نــــهان
نــــــام تـو بر تارک ایــــــمان من
اخــــــتران آســـــمان جــــانِ من
ای چمنــــــزاران ســـــرخ آفتاب
پاکـــــتر از جلـــــوۀ باغ شــراب
خاک گـــردم خاک گردم خاک تو
در تب این عشـــــق آتشــــ­ناک تو
خاک گـــــردم تا توآبــــــادان کنم
خویشتن را مـــرغِ این توفـان کنم
شــــام من روشـن بود از روزِ تو
سیــــنۀ من جلـــــــوه­ گاه سوزِ تو
ای وطـــن ای دیـــده­ گان روشـنم
دشمنت را هــــــر کجا من دشمنم
من تــــرا با زیـب و با فــر می­کنم
برتر از خــورشید و اخـتر می­کنم

زمستان 1365 کابل