به­ نامت ­دست­ افشاند بهاران

برآمـــــد ماهـــــتاب از ســـــوي خاور
حــــــرير روشــــــن خورشـــيد در بر
درخــــت روشـــــني رويـــــــيد از آب
ســــــراسر آســــمان را ســـــايه گستر
تو گــــــويي دخـــــتر زيــــباي مشـرق
درون آب كــــــوثر شـــــــد شــــــناور
و يـــا رودابه شــــــد بر بام گـــــردون
ســـــتاره پيـــــش رو مانـــــند چــــاكر
دو دست كهكـــــشان از سـكه لـــــبريز
دكـــــان آســــــمان پُر ســــيم و پُر زر
زند چشمك ز هــــــر سويي ســــــتاره
گسسته يا كــــــه آن جـا هــــار دلـــــبر
بســـــــيط آسـمان چـــــون باغ نرگــس
دمـــــاغ نـوريــــــان باشــــد معــــــطر
ســــتاره در فــــــضا گــويي كه بر آب
شـــــده از نســــترن صـــــد باغ پَـرپَـر
ز چـــــــتر آبگــــــــون گـــاهي شهابي
هــــــمي آيـــــــد فـــــــرو مانـــند اژدر
پريـــــده رنگ شب از هيــــــبت مــــاه
چو محكــــــومي پشـــــيمان پيـش داور
مگــــــر مه حجت از خــــورشيد آورد
كه بـام آســــــمان را ســـــــاخت مُنــبر

*
نه من بر قـــــول هـر كس مي­نهم گــوش
كه « حجت » از خـــراسـان مي­زند سر
درخــــتي با چـــنان باري ز دانــــــش [1]
فگـــــنده سايه­ هـا بر چـــــرخ چنـــــبر
درخــــتي ريــشه­ اش آن ســــوي پندار
درخــــتي پُـر ز گل، گل­ــــهاي از هـــر
خـــــــرد را مشعل تابـــــنده بر بــــرج
زمــــــــان را از زر انديـــشه افســـــر
بود عـــــــرش سخـــن را شــير يـزدان
مــنم من در قـــــــفايش همچــــــو قنـبر
ســــــــوار قــــــــــرن­ها تا دار حكــمت
چه خــــــوش آزاده مــــــــي­راند تكـاور
قـــــيام قامتــــــش عصـــــيان تاريــــخ
چـــــــــراغ حجــــتش خورشــــيد ابهر
چه گــــويم از تو اي « دانـاي يمگان »
تــــــويي دريا و من باشم چو فــــرغر[2]
چه دارد جز كـــــــمال عـــــذر تقصـير
زبـــــــــان الـكـــــن و ياد سخنــــــــور
مـــــــنم آيــــــــــينه را زنگــــــار ابهام
تـــــــــــويي انديــــشه را درياي گوهر
به نامــــت دست افـــــشاند بهـــــــاران
ســـــــــــــپيدار بلـــــــــــند باغ بــــاور
مپـرس از من كه حال ملك چــون است
كـــــه باشــــد «حال ملــك و قوم ابتر»
كــــــنون بنشسـته در يلــــــداي تاريــخ
خــــــــراساني چـــــــنان فرزانه پَرور
چه گويم گـردي از اقصاي شـب خاست
كــــــــه شد آييـــنۀ دل­ـــــــها مكـــــــدر
كــــه بوم كـــــور در ويـــــــرانۀ روز
نـــــويسد نام شـب بر لـــــوح مـــــرمر
تـــــباهي چـوب بدسـت جنگ در دست
تبــــــيره مـــــــي­زند بـر بـــــام كشـــور
پريـــــــشان خواب سبز سبـــز ه­زاران
شـــكسته قــــــامت نـــــاز صنـــــــوبر
شـــــــود شب از چــراغ كــــوچ ياران
هــــمه غمـــــــخانۀ غـــــــــربت منور
خـــــــروشان باد ويرانگر زند مشـــت
به روي سيـــــــنه و بـازوي هــــــر دَر
جـــنون را تا ســــياهي تيــــغ برداشـت
گـــــريبان خــــــرد گــــــرديد بــي سر
ز خــــــواب باغ­ها هــم كـــــوچ كـردند
درخـــــــتــان گشنــــــــشاخ تـــــــناور
چمــــــن را از طـــــــراوت كرد خالي
شكـــسته باد يارب دست صـــــــرصـر
نه در گلـــــخانه­ هـا لبخـــــــندي از گل
نه در ميـخانه­ هـــــا نامــي ز ساغـــــر
نه سيمــــرغي افـــق را بـال و پَـــر زد
نه بر بــــــامي فــــــرود آمد كــــــبوتر
نه كاج همـــــــدلي ميــــــــ­رويد اين جا
به بــــــــاغ آهـــــــن و پــــــولاد و آذر
عطـــــــشناكان خـــــون را بـاز گويــيد
روان شد موج خون در جوي و در جر
حكايت بس كه از خــون رفــت ايـن جا
گـــــرفته بوي خــــون ديـوان و دفــــتر
دو دســــــت التـــــجا مـــــادر بر آورد
سر راه زمـــــان با حــــال مضــــــطر
ز غـــــــصه جــــامۀ صـد پاره بر تــن
به سر الــــــوان زخــــم كهـــــنه چادر
تنـــش خـــــــاكستري بربــــــاد رفـــته
درون سيـــــــنه دل مانـــــند اخـگــــــر
نهـــــاده پشـــــت بر ديـــــوار مــــــاتم
زخـــــون زنـــــده­ گاني ديـــــده­ گان تر
نه ترسـي در مــــــيان از خشـــم يزدان
نــــــه آزرمـي ز حـــــــال زار مــــادر
تــــوان با ميهــــــن ماـ كـــــرد مانــــند
چــــــو باشد آســـــمان را رعـد و تـندر
شگـــــفتي بيـن كه در دريـــاي آشــوب
نـــــــــدارد كشتــي انديــــــشه لنـــــگر
به گـــــــرداب خــــــطر بكشوده حلقوم
نهنـــــگ مــــــوج­هاي كــــــوه پیكــــر
بريـــــــن بي بادبـــــان چوبيــنه كشـتي
فـــــــروزان كن چـــــراغ سبز بــــندر
مگـــــر باشد كه در قامــــوس فــــــردا
نه نـام از جـنگ مـــــاند ني ز سنگــــر
مبـــــادا كس زند از كـــــين خـــورشيد
به چشــــــم روشـــــن آييــــــنه نشـــتر
مبــــــادا همنشيــــــن آســـــمان هيــــچ
شـــبان تيــــــــرۀ بي مـــــاه و اختـــــر
وطــــــن در آتشــــي مي­ســــــوزد؛ اما
چه ققــــنوسي ز خـــــاكستر زنـــد سر
به فــــــرجام شـــــب از گلدسته آمـــــد
بــــه گــــــوشم نعـــــــــرۀ « الله اكبر»
خـــــــروس آفــــــتاب از بـــــام مشرق
سرود صبحـــــــــدم بر خــــواند از بَر
كـــــرانــــه تا كــــــرانه راه بگـــــشود
ســـــــپاه روشني با تيــــــغ و خنــــجر
تُـــــهي از ســــنگ ظلمت دست آفـــاق
زميـــــــن و آســـــمان آيـــــينه منـــظر
چو طـــــبال زمــــان طـبل سحـــــر زد
به جــــان تــــــيره­ گــي آورد مــــحشر
چمنـــــــزار فلـــــق را لاله رويـــــــيد
دل شـــــب پاره شد با تيــــــغ كيــــــفر

شهر كابل ـ آبان 1369 خورشيدي

-1درخت تو گر بار دانش بگيرد / به زير آوري چرخ نيلوفري را (حكيم ناصر خسرو بلخي)
2- زآب دريا گفتي همه به­گوش آمد / كه شهريارادريا تويي و من فرغر (فرخي­سيستاني)