شقایق سوخته

کـــنار ساحـــــل افــــــتاده در خواب
شکـــــــسته زورقی بر ســــــینۀ آب
چو دیدم ســـــوی زورق سوی دریــا
دلـم زورق شــــد و غـــم­های من آب

دل بی­ــــــتابی مـــــن تـــــــابی ندارد
سُــــــــرابم چشــــــمۀ آبـــــــی ندارد
فســــــــــانه ســـــر کنم با ماه و اختر
شـــــــبانه چشم من خـــــــوابی ندارد

به جـــــــانم آتشی افـــروخت چشمت
تمــــــام هستی من سوخــــت چشمت
نظـــــــر بازی نمی­ فهمیدم هــــــرگز
نظـــــــر بازی مرا آمـــوخت چشمت

نجـــــابت خانه­ یی باشـــد دو چشـمت
شب فــــــرزانه ­یی باشـــد دو چشمت
گهـــــی با من به جنگ و گه به یاری
عجب دیــــــوانه­ یی باشـد دو چشمت

عبـــــــادتخـــــانۀ جـــــــانم تو هستی
چـــــــراغ بُرج ایمـــــــــانم تو هستی
ترا بی پرده می­گــــویم من ای دوست
هــــــمه پـــــــیدا و پنهـــانم تو هستی

دو چشمت روح باغســتان عشق است
تنت دریا و دل مرجــــان عشـق است
ترا حــــرفی کــــزان لـــب­ها شگوفد
به گـوش جان من فرمــان عشق است

دو چشمت شعــر پر ابهام عشق است
تنــت آیــــــینۀ انـــــدام عشــــق است
شـــــراب زلـــف تو در ساغـــــر باد
پریــــشان ذهـن بی­ فرجام عشق است

دو چشــــمت آسمــــــان شـــــام ابهام
نگاهــــت باده­ یـی در جـــــام ابهــــام
دل تو بهمـــــن و امـــــا به چشــــمت
شگــــــفته باغـــی از بـــــادامی ابهام

تو رفـــتی خنده بر لــــب­های من مُرد
شـــرارِ بـــاده در میــــنای مـن مُـــرد
گل از گلــخانۀ خــــورشید بگــــذشت
امــــــید سبز فــــــردا های مــن مُـرد