من آن دریا دلی دریا

گل ســــــرخ بـــــیابان­ های مشـــرق
شــــــراب روشن میـــــنای مشــــرق
رمــــوز ژرف دریــاهــــای جــــانی
تو لبخـــــند گـــــل زیــــــبای جـــانی
طـلـــــوع آفــــتـــاب نــــاز از تــــــو
نشــــــاط آبـــــی پــــــــرواز از تـــو
بهـــــارســــــتان رنگـــــین روانـــــم
نسیم عطــــــر بــــــــیز بــاغ جــــانم
بهــــاران با تو خویــــشاوند دیــریـــن
نــــــیایش را فـــــروغ ســـبز آمــــین
جهـــــان در چشـم تـــار خــنده ­ها گم
مـــنم آن لالـــۀ ســـر تا بــه پــــا داغ
کــه از داغِ دلــــــم شد داغ­ـــــها داغ
چراغســـتان جــــانـم روشــــن از تو
بـــــیابــــــان دلِ مــــن گلشـــن از تو
خــــوشا آن مـــوج گوهـــر بار لبخند
مــــرا بـا زنـــده­ گــــانی داده پــــیوند
تـوگنــــجی گـــوشۀ ویــــرانه ­ات من
تـــویی آتــــش کـه آتشــــخانه­ ات من
مکــن ای ســـــاربان محــــمل نــــور
به شنـــزار ســـــیاهی دیــده ­ام کـــور
که آ ن شـــور جــــنون پاک مجـــنون
به رگ­ های تنم جوشــیده چون خــون
گل ســرشــاخه­ هـــای باغ خـــورشید
چـــــــراغ رهــــــــروان راهِ امــــیـد
غــــرور پـاک یــــزدان در نگاهـــت
شکــــوه آســـــمان­ها خــــاک راهــت
مـــن آن دریا دلـــــی دریــا نـــــوردم
کـــه جـــــز دریـا نمـــــی­داند ز دردم
به دریا مــــی­زنـــم دل را کــــه دریـا
خـــــبر دارد تپش­ هــــــای دلـــــم را
که دل ســرچشمۀ جوشان عشق است
روانم جلــوه­ های جـــــان عشق است
تو در من، من شـــدی، مـن نیســتم من
چه عمــری گـــرچه در من زیستم من
تـرا مــــن آشـــــنا بیــــــگانه بــا خود
رهـــــا با تـو مگـــــر زولانـه با خود
از آن بـا نـــــــــالۀ نَـــــی همــــزبانـم
کــــه زیــــن زولانه میــــــ­نالد روانم

اسد 1367 خورشیدی شهر کابل