دریای سبز

چشـــــم­ هایت چشمۀ الـــــــهام من
چشــــم تو آغـــاز من انجــــام من
چشـــم تو دریاچــــۀ بــــی­ انتــــها
ای ســـــراپا هستی ســــبزِ خـــــدا
چشــــم تو گلخـــــانۀ گل­ـــهای سبز
روح توفــــــان­ دیدۀ دریـای ســـبز
ای که با چشـمت بهــــار آورده­ ای
صد چمــــن گل در کنار آورده ­ای
از تو من شــــور دیگر دارم به دل
جای خون گـویی شرر دارم به دل
پیش چشمم هـــرکجا چشمان تست
جان من گــویی که در فرمان تست
وقــــتی می­خــندی بهاری می­ شوی
دشت جــان را لاله ­زاری می­شوی
چـــون تو می­ آیی مـرا از راه دور
می­ شگـــــوفد در دلـــم گل­های نور
خـــــنده­ های شــــــاد تو شـادم کند
از غـــــم دیریــــــنه آزادم کــــــند
من ز خود تا بی­ خودی ره می­ زنم
مـن جـــنون چشـــم تو مـی­ پرورم
چشـــم من با دیدنـت روشـــن شود
زنـده­ گی گلـــخانه یی بر مـن شود
ای که آگــــاهــی ز راز ســـینه­ ام
من تـــــرا سر تا بـه پــــــا آییـنه ­ام
من ز تو یک لحــظه غافــــل نیستم
بیـــدلم هــرچـند « بیدل » نیســــتم
از تو شعــــــرم رُود بــارانی شـده
جنــــگل ســــــبز بهــــــارانی شده
تا که از چشمت سخـن سـر می­کنم
عــــالمی را پر ز گـــــوهر می­کنم

اسد 1368 دانشگاه کابل