زقوم دشت نفرين

فـــرو ريـــزد ز ابـــر تيــــره باران
چـــه اندوهــي مگـــــر دارد بهاران
ســـيه دســـتار غــم بر بسـته از ابر
تـــــمام قـــله ­هــــاي كـــــوهساران
نتــابـــــد قـــــبۀ زريـــن خورشـــيد
فــــــراز خــــــيمۀ نمـــناك بـــاران
هـــزاران اخـــتر خامــوش، آونگ
ز دار كهكشان چون سـر به داران
ندوشد آســمان شب شيــر مهـــتاب
درون كاسه­ هـــاي چشـــمه­ ساران
ز مشرق تا به مغـــرب ابر ولگرد
گــــرفته آســــمان را در كــــناران
ز ابـــــر و باد گــــويي بـــاز افتاد
به دست هـــرزه ­گان زلف نگاران
و يا در چــاه شب افـتاد و بشكست
چـــــراغ آفــــتاب از بـــرج تاران
به گـــريه باغ­ هــا يك ســر نشسته
چـــو انبـــوه عظـــيم سـوگـــواران
زنـــــد بر خنــگ آتش باد شـــلاق
به نــام صاعـــــقه در بيـشه زاران
بــــه روي روشـــنايـي راه بســـته
هجوم تيــره­ گي چون پهــره­ داران
تـمام جــــاده­هــا انـــدوده از گـــرد
نشـــاني نيــست، اما از ســــواران
نمــــي ­رقصـد دريـــغا دختـــر آب
به ســـــاز ارغــنـــــون آبــــشاران
بـــــراي رويـــــش بــــرگـي نجنبد
رگ ســـــبزي در انــــدام چـناران
ســـــرود خامشي سـر داده در باغ
گلــوي سُـــــرمـه انــــدود هزاران
حمـــايل دسـت نخلســتان به گردن
بـود بيـــــگانه بــاغ و جــــويباران
ســـــوارِ بـاد هـــا تــازد به غارت
به زانـــــو ســر نهـــاده دلفــگاران
خطـــــوط گام­ هــا و راه پُـر خون
ز بس رويـــيده هـر جا ديو خاران
نـه مــــوجي راه جويــد سوي دريا
نه كاري چـاووشان را با قــطاران
فـــرو ريــزد نگــــين اشك تـــرديد
ز چشـم روشــــن چشـــم انتظاران
حـــرير حــــرف ­هـــاي يـاوه بافند
به كــار زنـــده­گـــاني نا بـه كاران
زبان­ها چون زقـــوم دشــت نفرين
چو باشد ســـينه ها صندوق ماران
درون ســـينه ­هـــا شـد سنگـــواره
ســـــرود ياريــي دل­هــاي يــاران
فـــــرو بشكسته از ســـنگ زمانه
هـــــــــمه آييـــــنۀ آييـــــنه داران
كه پيچد شـــيوَن غمــــناك زنجير
به گـــوش ره ز گامِ رهگـــذاران
چراغ ســـبز جنگل نيست روشن
قفــس انديـــشه شد پرواز سـاران
زبـــــان دَرد را از مـن بپرســـيد
زبـــان باده را از بـــاده خـواران
شـــبم از شـب ســـياهي باج گيرد
نخــوانـد روز مـــن با روزگاران

اسفند ماه ١٣٦ خورشیدی شهر كابل