فاتحـــان وادي افـــسانه

رودبار خشک بـي­ گـــــوهر شديم
پونــــه ­زار مـاه بوديـــــم اي­ دريغ
پايـمال مارِ چــــــندين ســــر شديم
زنده­ گي را در افــــق گم کرده­ ايم
آســــمان کـور بي­ خــــــاور شديم
سنـــــگ در گلخانۀ مشـــرق زديم
هـــرکجــــا آيینه دار شَـــــر شديم
کــاروان را سنگ بر پا بسسته­ ايم
هيچ و پوچ خويش را رهــبر شديم
فـــــــاتحــــان وادي افســـــانه­ ايم
تا به ظلمت رفـــــته اسکندر شديم
کـــــــــودکان باغ را با تيــــــغ باد
سر زديم آن­گـــونه تا سـروَر شديم
تيره­ گي را قامــــــتي افـــــراشتيم
روشـــــني را دانه ­يي بي­ بر شديم
تاج کــــــــرّمنا به شـيطان داده­ ايم
پيش شيطان واي بي­ افســــر شديم
زير بــــاران شــــــقاوت­ تـر شديم
تا به بــــام روســـــــياهي بر شديم
اي پريــشان نسل بدبخـــتِ غريب
واي مادر مـــــــرد بي­ مادر شديم

زمستان 1374 شهرکابل