آبنوسان برگ و بار آورده اند

شب شد و غم در دلم توفان گـرفت
خــــــــندۀ آیینه ­هــا پایـــان گـرفت
عنکـــــبوت ســایه­ ها ظلمت تـــنید
بادها چـــون مارها هـــر سو خزید
برگ و بـــــار بادهــــا را باد بُـرد
رونـــــــق قــــــندیل­ ها از باد مُرد
باد شب شــــلاق ولگردی به دست
قامت سبـــز درخــــتان را شکست
هــــای هوی ابــــرها بالا گـــرفت
اخـــــتران را هالــۀ ســودا گرفت
زورق خورشید در ساحل شکست
روشنایــی هـــــر کجایی بار بست
کـــاج کـــاج روشـــنی از پا فـــتاد
مــــرده جانی گــویی در دریا فـتاد
آســـمان چــون سینۀ شب تنگ شد
آســـمان و تیره­ گی همــــرنگ شد
ظلمت انـدر کوچه ­ها خمیازه کـرد
زخم­ــــهای روشنی را تـــازه کرد
خــــیمه زد آیینه بر گـــــور چراغ
ســینه­ اش از بی­چــراغی داغ داغ
در دلِ نیــــــزار هـــای دور دست
قوی مه را گویی پر بشکسته است
دخـــــتران روشـنایی سوگــــــوار
قامت یلـــدای شب چـون چوب دار
روزنان اخـــــتران تاریک و سرد
آســـــمان تا بیــــکران لبــریز گرد
با ســــــتاره آســمان را راز نیست
کــــوچـه راه کهكـشان­ها باز نیست
نعــــرۀ دیـــــو است اندر نای شب
بامــــدادان مـــــانده زیـر پای شب
لکه ­هــــــای ننگ بر انـــــــدام ماه
نــــنگ دارد آفـــــتاب از نـــام ماه
پــــــیل شـب با پیل­بانـان در وفـــاق
می­کــــند با روزگاران جفـت و تاق
بـــــرکۀ آییــــنه بی­ نیـــلوفر است
سال­ــــها شد این صـدف بی­ گـوهر
گـــــوهر آییــــنه­ هــــا تــاراج شد
آرزو در سیــــــنه­ هـــــا تاراج شد
چـــاه­سار زنده­ گی پُـر مار و مور
نی امـــیدی از رهـــایی نی ز نور
زنــده­ گان با مرده­ گان همخـانه­ اند
زنــده­ گـــان با زنده­ گی بیگــانه­ اند
پاســــدار زنده­ گــــی دیـوان مرگ
هر یکی را روی لب فرمان مرگ
آبـــــنوسان برگ و بــار آورده­ اند
بوی شـــب را در کـــنار آورده­اند
لالـه ­یی در دشت­ــها بیـــ­داغ نیست
ای دریـغ از بلبلان چون باغ نیست
بلـــــــبلان را آشــیان در باغ خون
در گلوشان سرمه­ یی از داغ خون
باغ­ها مـــان جمـله خاکستر هـــنوز
مجمــــر سوزانِ پُر اخگــــر هنوز
فکــر روشن در ضمیر کوه نیست
غیـــر آتش­ سـوزی انـــــبوه نیست
کــوه این­جـا می­فــتد از پا به دشت
رود آتش تا که از صحــرا گذشت

میزان 1373 شهرکابل