تو شاهی و شهنامه اورنگ تو

نـــــــیای بــــــزرگ سخـــــــندان مـــن
تو مهـــر سخـــــن را خـــــراسان مـــن
به یـــادت چــــو یـــاد خـــــراسان کــنم
چـــــراغ سخـــــن را فـــــروزان کـــنم
خــــــراسان چــــه گـــــویم روانم تویی
نه آتـــــش که زردشـت جـــــانم تـــویی
چــــــــو نام تـــــرا بـــــر زبــــان آورم
گــــــل تــیره­ گـــــی را خــــــزان آورم
حضــــــور تــــو مــــرگ سـیاهی شود
شب تــــــــیره در بـــــی پـــــناهی شود
خـــــراسان سخــــن را دیــــــار گــزین
درخشـــد به تـاج زمــــان چـــون نگــین
درخــــت خــراســان پُر از بـار و برگ
کــه بروی نــــتازد همــــی بادِ مــــرگ
خـــراسان به جـــــان سخــن زنده است
زمیـــنش ســپهـــر درخشـــنـــــده است
سپهـــر خــــــراسـان پُـــر از آفـــــتاب
حقیقت چو خـــــــواهی ز من سر متاب
خــــراسان چو گـــردن گـــردان به پای
ز خاکـــــش همه اخــتران ســرمه سای
خــــراسان به گــیتی چــــــــــراغ آورد
بهــــار سخــــن را بــــــــه بــــاغ آورد
سخـــن تا ز شعـــر خـــراســــــان زنم
نــــــــمک را به چشــم حســــودان زنم
حکـــــیم سخــــن سنــــج دانـــای طوس
خــــروشـنده مــــوجی به دریای طـوس
کـــــران تـا کــــــــران جــهـــان رام تو
به بـــام زمـــــان میــــــرسـد بـــــــام تو
چو شعـرت به رخــش زمان رستم است
سر روزگــــاران به پایــت خـــــم است
چـه پـــــایه تــو داری که باشــــد رکاب
سمــــــند خــــــــیال تــــــرا آفـــــتـــاب
تــو شـــاهــی و شهـــــــنامه اورنگ تو
زمیــــن و زمـــان جـــــمله در چنگ تو
تو از چـــــرخ گـــــردون از آن برتری
سخــــــن را به بـاغ خـــــرد پـــــروری
کــــه نامـــت طلـــــوع خــــــراسان بود
طلـــــوع از خـــراسان نه آســــــان بود
نمـــــیری از این پـــس که تو زنـــده­ ای
کـه تخــــم سخـــن را پـــراکـــنده­ای
نمــــانده ز پای و نمـــــانــده ز هـــــوش
رســــالت چـــو کــوه گــــرانی به دوش
ز دریـــــا و کـــــــوه و بـــــیابان رنــج
دل و جــــان ســــپرده بـه توفــــان رنج
به اورنگ هســـــتی رسیــــدی فــــراز
هــــمه دل فــــروغ و هــــمه تـن گــداز
ایــــــا تاجــــــــدار دیــــــــار سخــــــن
کــــــــمر تاببستی به کـــــــار سخــــــن
بــــــبردی سخـــــن را بـه اوج بریـــــن
که شعــــــر تـرا شـــــد زمـــــآانه زمین
سخـــن را هـــــمه رنـگ و بـو رنگ تو
جــهان تــا جـــهان زنـــــده فــرهنگ تو
کــــیان را شکـــــــوه کـــــیانی تـــــویی
کــــــران تا کــــران بـــــی­کرانی تــویی
تــــو سیمــــرغ قـــــاف سخـــن آمـــدی
بهــــــار خـــــــــرد را چمــــن آمــــدی
جـــــهان آفــــــرین تــا جــهان آفـــــرید
سخنگـــــــوی دانـــــا چـــو تو کس ندید
چــــو دانـــم به فــرهنگ و رای و خرد
که نامـــت ز هفـــت آســـمان بگــــــذرد
ز شهـــــنامه کـــاخِ سخـــــن شـــــد بلند
کــــه از بــاد و باران نـــــــیابد گـــــزند
چــــه کاخی که هـــرگـــــز ندارد نظــیر
از آن بام گــــــردون بود ســــایه گــــیر
چه کاخی که هــــرگز نگـــــردد خراب
ز بـــــــــاران و از تابــــــش آفـــــــتاب
چـــه کاخی که سنگــــش ز یاقـوت جان
هوایـــــش هــــوایی ز لاهــــوت جـــان
چه کاخی کـــــز اندیـــشه دارد چـــراغ
شــــگـــــفته کـــــنارش ز آیــــینه بـــاغ
چـــه کاخی خــــــرد شـــد بر آن پاسبان
ســـر سجــــــده آن جـــا نهــــــاده زمان
چه کاخـی فــــــرازش لــــوای سخــــن
دو بـــــال سپــــــــید هــــــمای سخــــن
ســــــــتاره به باغـــش گـــل نســــــترن
نگـــــر اوج کـــاخ سخـــــن در سخـــن
چــه کــــاخی که جـــــام جــــم روزگار
به هــــر ذره دارد هـــــــزاران هــــزار
چه کاخی چــــه گــــویم تـــرا من نـشان
به وصفـــــش نـــــــیارد زبــــانم تـــوان
هــــــرآن کس به کاخی تو راهـــــی برد
ز فــــرهنگ و رای و خرد بر خــــورد
نـه رســـــــتم بمـــاند و نـــه اسفـــــندیار
مگــــــــر کاخ زریـــن تـــــرا پایــه دار
سخنگــــــــوی دانــــای طوسی نـــــژاد
چــــو دریا زبــــــان و چو دریـــــا نهاد
به بــزم سخـــــن تا زبــــــان بـــر گشاد
سخـــــن بــــر زبـــــان و لبش بوسه داد
سخـــــــن را به آیــــــین خــــاور بگفت
بــه گــــــوش ســــــیاهـــی ز آذر بگفت
سخـــــــن تا ز جامــــش لـــــبان تر کند
دری را همه لفـــــــظِ گــــــوهــــــر کند
ز ایــــــمان چــــراغی به کف پر فروغ
دلــی پــــر ز کــــینه به کــــــیش دروغ
سخـــــن را به ســوی خـــــدا برده است
چــــه پایه تو بنگـــــر صـــدا برده است
خـــــدایا خــــراسان ســــیاهی گــــرفت
ز گـــــند ســـــیاهـی تـــــباهی گــــرفت
زمـــــانه چــــــه رسمی نــــموده پدیــــد
گــــــــران قــــــفل مـــــاتم نــــدارد کلید
مـــــبادا دیگــــــر ای خـــــــــداوند پاک
ســــر و یال مــــــردان بــــیاید به خاک
مـــــــبادا که خـــــــون ســـــیاووش راد
بـــــــریزد گـــــــروی ســــتم بر مــراد
مـــــــبادا زمـــــــانه بـــنوشد شــــــراب
به رســـــــم و به آیــــــین افــــــراسیاب
مـــــبادا سیـــــاهـــی چـــو دیــو پلـــــید
کلـــــید سحــــــــــر را کـــــــند ناپدیــــد
بـــــــــرادر بـه چـــــــاه ســـیاه شغــــاد
چـــــو رســــــتم بیفــــــتد مــــــبادا مباد
مـــــــبادا کـــــه آتــــش شگـــوفد ز آب
شود مــــرغ و مــــاهی به تـــــابه کباب
که میهـــــن به خاک و به خــون داده­اند
خــــــرد را به چـــنگ جـــــنون داده­اند
دل پاک مــــادر بــه خـــــون در تپـــــید
کـــــه در بر پـــــلاس تـــباهی کشـــــید
دیار دلــــــیران به خــــون انــــدر است
ز جنگ اندرونش پر از محشــــر است
ســــــــتاره فـــــــرازش بـــتابد کــــنون
چـو زریـــــنه زورق به دریای خــــون
که نفــرین به جـنگ و به آیـــــین جنگ
نه بـــــیدق بــــماند نه فـــــــرزین جنگ

آذرماه خورشیدی 1369 شهر کابل