به کاظم کاظمی
و گــریۀ صد قـرن در گلـو دارم...

شب است و مجمرۀ ماهـــــتاب روشــــن نيست
حضـــــور آيـــــينه تا صبحــگاه با مــــن نيست
ز لحــــظه لحــظۀ شــــب اضطـــراب مي­رويد
ز بـــــاغ سبـــــز ســــــتاره شـــــهاب می­روید
تـــــــمام هســـــتي من از نبود لـــــــبريز است
فــــــضای خانه­ ام از حجــم دود لــــبريز است
كـــنار پنجـــــره مرگ است انتـــــظاري نيست
كــــه در قبــــــيلۀ نـــــوروز شهـسواري نيست
نَــــــيِ ســــــرود ز نيــــــزار مـن نمـــــي­رويد
بهـــــــار قصـــــۀ دل را سخـــــن نمــــــي­رويد
مسيـــــــح روح بهــــــاران ز دار آونگ است
ز پرتــــــگاه سكـــــــوت آبشـــــار آونگ است
شب است و گـــــريۀ صد قـــــرن در گلو دارم
شــــــــراب كهـــــنه انـــــــدوه در ســـبو دارم
دلــــــم زغصـــــــۀ آييــــــنه­ ها پريـــشان است
زبان بـــــــاد پُر از ضــربه­ هاي هــــذیان است
ســــــتاره در دل شب بـــــي فــــــروغ مـــي­آيد
ســحــــــر ســــــوارۀ خــنـــگ دروغ مــــي­آيد
چـــــراغ عــاطــــفه­ ها را به دست مي­گـــــيرم
اگــــــر چـــــــــراغ امـــــيدم شكست مي­ــميرم
حضـــــور ســـــــبز بهــــاران به خاك مي­ريزد
نگــــــين روشــــن بـــــاران به خاك مـــي­ريزد
ز لحـــــــظه لحــــظۀ شــــب مــوج آه مي­گذرد
ســـــوار حـــــادثه­ هــــــا رو ســـــياه مي­گذرد
ز جويـــــــبار سحــــــر تا غــــــبار مي­ خيـزد
نــــه بـــــوي همـــــنفسي از بهـــــار مي­ خيزد
بهـــــار در نظــــــــرم بــــي­ چــــراغ مــي­ آيد
نســــيم صبحـــــــدمـــــان بــــي­ دمــــاغ مي­آيد
تمــــام نســــــترن اين چـــــراغ بي­ برگ است
كه فصل رويش خار است و باغ بي­ برگ است
هنـــــــوز حــــادثه در كوهسار بيــــــدار است
فــــــــراز گنج سحر چشم مـــار بيـــــدار است
دل شكســــــتۀ مــــــا را بـــــــه درد انــــدودند
شگــــوفه­ هــاي سحــــــر را به گــــرد اندودند
كلــــــــيم بــــاغ در انــــــدوه ســـــوسنان مويد
نه هـــــــر پرنـــــده كه هر خـــــار آشيان مويد
غــــــم بـــزرگ مــــــرا آســـــمان نمــــــي­داند
زبـــــــان روح مــــــرا كهـــــكـــــشان نمي­داند
ز راز تشـــــــنۀ دريـــــــا به دشـــــت مي­ـگويم
كه كـــــار تشنه­ گـي از حـــــد گذشت مي­ گويم
ايا درخـــــت برومـــــــند شاخــــسارت كـــــو
شگـــــــــوفه بار نــــــــياورده­اي بهــــارت كو
مــــــن از بهــــار چه گــويم كه در تمامت باغ
قـــــــيام ســـــبزه و گل نيست با امـــــامت باغ

بهار 1373 خورشيدي شهر كابل