تیری که ز شست من رها شد

شــب رفــــته و انتظار باقیست
پایـــیز مــــرا بهــــــار باقیست
از قامـــت کاج صـــــبح­ گاهان
بر دیـــو زمـــــانه دار باقیست
پــــــندار شبان تـــــیره خشکید
اندیـــــشۀ بی­ کـــــــنار باقیست
در خـــــط جبــــین مـــــاه دیدم
بر گــــــنج سپــیده مار باقیست
من خاک به فـــــــرق باد ریزم
تا همـــت کـــــــوهسار باقیست
ای خصـــــم کمـــــینۀ خراسان
مـــــــروان ترا حــمار باقیست
در نای زمــــــانه می­ دمــم نور
تا نامـــی از ایــن دیـار باقیست
کی قامـــت سـبزه راست گردد
تا ســــــایۀ نخــــل نار باقیـست
یک شهر فــــغان شگفـته، کابل
خونــــین دل و داغـدار باقیست
با همـــت اســـــــتوار پامـــــیر
با مـــــــویۀ رودبــــار باقیـست
سیـمرغ سحر شکسته بال است
انــــــدوه شــــــبان تار باقیست
برگــــــوی قــــراولان شب را
آیـــینۀ بـــــی­ غــــــبار باقیست
آرامش رمه­ گان حــــرام است
تا گــــرگ ســــیاه هار باقیست
نجـــوای غمیـن هجرت و کوچ
در گـــــریۀ جویــــبار باقیست
صد ســاغر خون دیگــر بنوشد
آن را که به سر خــمار باقیست
بس گــوی به خاک هیـچ غلـــتد
تا گــــــنبد پر نگـــــار باقیـست
در باغ تــــــــرانه­ هـای رنگین
پیوند من و هــــــــزار باقیـست
تـیــری که ز شست من رها شد
برســــــــــینۀ روزگار باقیست

جوزا 1374 شهر کابل