لحظه های آبی اشراق

بانگ نـایی مـــيرسد در گـــوش من
حــــيـرت آيـيــــنه دارد هـــوش من
هـــوش من با آييـنه مدهــوش عشق
من ندانـم خود چه باشد هوش عشق
عشق من از بانگ نی لــبريزِ سوز
می شگــــوفد در شـــبم گلهای روز
بانگ نــــی ما را به بـــالا ميــکشد
مــوج مــا را ســــوي دريا ميکــشد
بانگ نـــی فـــــرياد جــان آدميست
هــــای و هــويی از روان آدميست
بانگ نـــی با خـــون مـــن آميخــته
آتـشـــي انـــــدر روانـــــم ريــــخته
بانگ نــی دلــــتنگی جان من است
قــــصه هـای تلــخ زندان من است
نيـــــنواز جــان آدم مــــــولـــــوی
آفتــــــابی در بغـــــل از مثنـــــوی
در حــقيقت مثـــنوی معـراج عشق
دفتـــــــر انديـــــشه را ديباج عشق
تا دکان مثنـــوی بگــــشوده شـــــد
بانگ نــــی از رنج تن آســوده شد
ای کــــلامت « نـــــردبان آسمان »
آســـــمانی برتر از هر کهکـــشان
تا حـــقـيقـــت را نشـــــانم داده ای
نـــــردبـــــــان آسمـــــــانم داده ای
من زهـــش بيگانه و با دل قـــرين
آســـــمان در زير پايم چـون زمين
آسمــان را مـن زمــين دلـــم کـــنم
من ز برگـی صــــد چمن حال کنم
آفــــتاب از ذره مـــــی آيـــــد پديد
اي خوش آن ذره که برجايی رسيد
ذره را خـــورشيد روشــن در نهاد
ذره و خــورشيـــد با هم همــــنژاد
ذره و خورشيـد همدســـتان عشــق
مانده هر دو در خـــط فرمان عشق
عشق هــر جايی که فتترمان ميدهد
تيــره گی گــم ميشـــود جان ميدهد
عشــق را با بانگ نی پيــــوند راز
عشـــق را با بانگ نی روی نيــاز
نی چــــراغ خلوت مرموز عشــق
سينـۀ من پر ز ساز و سـوز عشق
بانگ نی آيينـــــۀ پـــــرواز عشـق
پــرده هايش پـرده های ساز عشق
بانگ نی از عشق بال و پَـر کـشيد
زنده گی را در خـط ديگــر کــشيد
بانگ نی از کوی يـــزدان ميـرسد
از ديــار سبــــــز ايمـــان ميـــرسد
تاشـــــبان معـــــرفت ني ميـــــزند
رمۀ هـــــــوش مـــرا هی ميــــزند
رمۀ هـــوشم پريشــان شد به دشت
کار هــوشــم از پريشـــانی گذشت
جــــان من از بانگ نی بيــدار شد
گرچــــه منصــور خـرد بردار شد
نــی حکايت از نيـــــستان ميکـــند
آتشــــی در جان فــــروزان ميکـند
روزنی ســـوی خـــدا بگشـوده نی
بين که ره را تا کجـا بگشــوده نی
هرکجـــــا يی نــــی نــــوا انگيخته
جـان ودل را تا خــــــدا انگيـــــخته
تا به گـــوش من حـديث نی نشست
کشتی انديشـــه را تـــوفان شکست
تا که با دريا چنيــــن همـــريشه ام
بی نيـــــاز از کشـتـی انديشــــه ام
نی چـــراغ بـرج ايمـــان من است
قصه گوی سوز هجــران من است
نی ســـــرود آسمــــان های بلــــند
شهپـــــر ســــازش نمـی آيد به بند
نی حــــديث ظلــمت غـــم ميکـــند
قصــــــه هــای کــــوچ آد ميکـــند
نـی خبـر از جمـله گی اسرار حق
نــی طراوت خــــانۀ گلــــزار حق
تا که با نـــی آشـنـــــا و همـــــدمم
ســور بيمــــــانند باشـــــد ماتـــَـمم
سـينۀ مــــن هيـــچ بـی ماتــم مبــاد
ســوز و ساز عشق از من کـم مباد
ميـــزنم آتـــش بــه جنگلـــزار تـن
تا رهــا گـــــردم من از ادبــار تن
نی ز حبـــــس تـن بنـــالد زار زار
تا که باغ جهــــان نماند بی بهـــار
تا ســــخن من از نــی و دريا زنـم
بر ســـــر دنــيا و عقـــــبا پا زنــم
نی به ســاز حق سرود جان عشق
نی حـــريف جلـــوه های آن عشق
مـــن ز نـــی ديوانۀ هشـــيار جان
بيـخـــبر از خـــويش امـا يار جـان
نی چـــــــراغ معــبد اشــــراق من
آشـــــنا با انفــــــس و آفـــــاق مـن
تا که نــي را قــصه مي آيد به لب
ميـــشود درياي جـــان درياي شب
بانگ نی پـــــرواز بی پايــــان دل
رقــــص آتشــــــهای آتشــــدان دل
بانگ نی سيمرغ جان را بال و پَر
عشـق را تا قــــــاف هسـتی راهبر
بانگ نی ســـر خــــدا را قصه گو
جام جان را بادۀ صَــــدهای وهــو
مـــن ز نی روی خــــدا را ديده ام
وســـعـــت بـــی انـتهـــا را ديده ام
عشق را ازبانگ نی ساز و سـُرود
بانگ ني بر عشـــق ميخواند دُرود
نی زغـــربتخــــانۀ تن در خروش
پنبۀ غـــفـــلت بـرون آور ز گوش
نــــی ز نـــيزار خـــــدا آمـد فرود
تــو زبان نــی نميــــدانی چی سود

          کابل- آبان ماه ١۳۶۹ خورشیدی