خدا با دیده گانت همزبان است

دو چشمت چشمه سار روشناييست
بهـــارســـتان اســــرار خـــداييست
وجودت گـــوهر دريای نــور است
تنــت گلخـــانۀ شهـــر بلـــور است
جبيــــنت جلـــوۀ صــــبح بهـــاران
ز لبخــــندت جهــــان آيـــينه بـندان
مــرا ســـوزی درون ســـينه پر زد
کـــه نيـــزارِ روانـــم را شــرر زد
ســـرا پـــا نالـــه ­ام ســـوزم فــغانم
گـــل آتـــــش شگـــفــته در روانــم
روانم قلــــزم جوشـــان عشق است
نفس زنجـيره­ های جان عشـق است
ترا در هر نگاهی هـای و هـوييست
مرا با هــای و هــويت گفـتگوييست
جهــــان بي­کـــران دارد دو چشمت
نشـان از نور جـان دارد دو چشمت
چــنان با چشــم­ هـايت خــو گرفــتم
کـه مـن از هستی "من" رو گرفــتم
بهــار نـاز جانـت بی­ خـــزان است
خـــدا با ديده­ گــانت هم­ــزبان است
الا ای هم­ـــزبان جـــان جـــان­ هـــا
گـــل بشـــگــفــتۀ بــــاغ روان­ هــا
مـــــرا تو تا کــــجاهـــا ره گشودی
که يک­ــباره مــرا از مــن ربــودی
دلــــم دريـــای بـــی­ تاب تـــو باشد
هــــمه بيـــــداريم خــــواب تو باشد
تو آن دريـــای بـی ­پايـــان نــــوری
که در اعــــماق شـب توفــان نوری
دل و جان را به توفـــان می­ سپارم
در آن دريای جـان، جان می­ سپارم
که جــــانم رشـــته از جان تو دارد
دل هـــــر قطـــره توفــــان تو دارد
منم من قطـــره­ یي از خـــود رميده
درون ســـيـنه با تـــوفـــــان تپـــيده

عقرب 1367 شهر کابل