به کوه بلند تکسار

تکـــسار منــــــــم بهـــــار تکـــسار منم
از خـــــندۀ گـــــل همیـشه پُـــر بار منم
بــر ســـینۀ لاجـــــــورد شـــفاف خـــدا
آن آخـــتر پُـــر فــــــروغ بیـــــــدار منم

ای کــــوه بلــند پُـــر غـــــــرورم تکسار
ای اوج کــــــــبود بــــی عبــورم تکسار
مـــن صخـــرۀ داغــــــدار دامـــان تو ام
از دیـــدۀ تـــو اگـــــــرچــه دورم تکسار

تکــسار مــــن و غـــــــرور مـــن یارانند
آزاده گـــــی فــــکر مـــــــــرا مـــی دانند
شب قصــۀ این غـرور و این کــــوه بلند
مرغــــان ستاره گان به هــم می خوانند

شبها که سـتاره گان تـرا مـــــی رقصند
بـا ســــازِ تـــرانۀ خـــــدا مـــــی رقصند
گلــها به کــنار تو در آن دشــت و چمن
چون دخــترکان جـــدا جــدا می رقصند

شهـــــزادۀ قـــله هـای پامیــــر تـــویی
همـــراز تــرانــه هـای شبگیـر تـــویی
شــبها که به دوشِ تـو فــتد حلۀ مـــاه
فـــــوارۀ نقـــره گـــونــۀ شــیر تـــویی

خورشـــید تــرا سحـــر سحــر می بوسد
بـــی آن کــه تـــرا کــند خـــبر می بوسد
وانگه چو شویی ز خواب دوشین بیدار
ســـر تا قـــدمت شـکر شـکر می بوسد

شب بی تو چـــو از کنارِ من می گذرد
پاییـــــز مــن و بهــــار مـــن می گذرد
دزدانــه ز کـــوچه های پندار تو شب
این ســـایۀ شــرمســار مــن می گذرد