ای نگاهایت تمام زنده گی

ای دو چشمانـــم ترا حـــيران شــده
هســتی آبـــاد مـــن ويـــــران شــده
جـــــان من با جـــــان تو آميخــــته
قطـــره­ يي گويي به توفــــان ريخته
از تو من يک لحظه بــــيرون نيستم
گــــرچه در چشم تو مجــنون نيستم
حالـــتی دارم کــــه بــی­ گفـــتن بود
کـی تـــــوان گفتــــنش در مـــن بود
کس نمـــی­داند زبـــان جــــان مـــن
تا بدانـــــد از غـــــم پنـــــهان مـــن
شــــور دريا­هــــــای توفــــانی منـم
بحـــر بی­ پايـــان که مـی­ دانی منــم
هـــر زمان با خشـــم می­ پيچم دريغ
بی ­تو مـی­ دانم که من هيــــچم دريغ
عمــرها شد من به­ حيـــرت مانده ­ام
تا کـــه رازی از نگــاهت خوانده­ ام
ای نگاهــــايت تمـــام زنــــده­ گـــی
ای شـــراب سبز جام زنــــده­ گـــی
رهـــــروی لـــب تشــــنۀ دريای تو
تشـــنه مــــانــــده تشــــنۀ دريای تو
از تو کی سيـــراب گردد جــان من
ای دريـــغ از سيـــنۀ ســــوزان من
عـــــرش جانم مقـــــدم ناز تـــو باد
ســــرزمين پاك اعــــــجاز تـــو باد
ذره را بر آفـــــــــتابی مـــــی ­بری
تشنه جان را سوی آبی مـــــی­ بری
من کـجا نالــم که مــــن ويران شدم
من از اين ويــــــرانی آبـــادان شدم
با چنين ويــــرانه­ گی ويران خوشم
بی­ خبر از خويش سـرگردان خوشم
در روان من خـــيالت چون چــراغ
ذره ­هـــای جان مــــن گل­ هـای باغ
از تــو من هنــــــگامۀ هنگامــــه ­ام
بر لـــــــب افـــسانه ها افسانــــه ­ام
عشـــق را نازم که رُود آتــش است
ناخدای من در اين دريا خوش است
می ­برد او ســوی بی­ ســــويي مرا
من کــــجا و سوی بی ­ســـويي کجا

حمل 1368 شهرکابل