دلم دیوانه گی آغاز کرده
دلــــــم دیـــــــوانه گی آغــــــاز کــرده
به ســــوی بـی خــــودی پرواز کـــرده
جــــهان ســـر تا به پا آیــینه خــانه ست
گریــــبان گـــــویی جــــانان بـاز کـرده
شـب را نه چـــــراغ و نـــــی ســــتاره
نــی ســــــوی سپــــیده هـــــــا اشـــاره
نـــــی ساحـــــل و نــــی امـید ســــاحل
انـــــــــدوه زمــــــانه بــــــی کــــــناره
اینجـــــا چمــــن از بهـــــار خاـلیــست
آیـــــــــینه ز روی یـــــار خـــالیـــست
مـــــــــاتمکـــــــده هــــــای دره و کوه
از خــــــــــندۀ آبشـــــــار خـــالیـــست
بر خـــــــیز و شــــــراب نـــاب در ده
مــــن شــــر شــــده ام تــــــوآب در ده
بشگــــفته ســــــؤال بـــاده در جــــــام
بــــر پرســــــــش او جـــــــواب در ده
ســــــتاره آبــــروی آســـــمان اســــت
چـــــراغ کـــــوچه های کهکشان است
تـــــوان شــب را به نفرینی صــــدا زد
ولـــــــی روی ســـــتاره در میان است
طلـــــوع روشـــــنی نــــــام ســــــتاره
غـــــــــــرور آســـــمان رام ســــــتاره
شـــــراب راز جنگلـــزار خورشـــــید
فـــــــرو افــــــــتاده در جــــــام ستاره
رســیدی چـــون ز ره صد باغ بشگفت
تمــــام کــــوه و دشــت و راغ بشگفت
به گلــــــدان بلـــــــور دســــــته ایـت
گـلی از بوســـــــه هــــای داغ بشگفت
شب اسـت و زلـــف مه بر دوش کهسار
بهـــــار نســــــــترن آغـــــــوش کهسار
نمــــــیدانم چه میگــــــــوید شــــــبانه
زبــان باد شــــب در گــــــــوش کهسار
شب است و خون چکـد از چشم مهتاب
شگـــــفته لالـــــه یـــــی بر سیــــنۀآب
مرا ســـــوزی چـــنان در دل زند موج
« که آتـــش هــم نمی باشد بدیـن تاب »
درون سیــــــنه آتشــــــخـانه شـــــد دل
شـــــــراب عشــــق را پیــــمانه شد دل
چـــــــراغ برج شهــــــر آشـــــناییست
کــــه تا از خود چنـــــین بیگانه شد دل
شـــــبانه، نــــــا خــــــــدای زورق دل
به توفــــــــان می برد دل را زســـاحل
مرا از خــود تهی می سازد ای دوست
ســــــرود مــــــــوجها منــزل به منزل
بهـــــار آمد خـــــــزانی دارد ایــــن دل
خـــــزان بـــــی نشـــــانی دارد این دل
مـــــرا در هـر نفس می سوزد ای وای
عجــــــب آتشفـــــــشانی دارد ایــن دل
از ایـــــن جا تا ثریــــــــا مـــی پرد دل
خـــــــدا را تا کجـــــا ها مــــی پرد دل
کدامــــــــین سـدره را می جوید این دل
که این ســــــان بی سـرو پا می پرد دل
شــــــبان غـــصه را مهــــــتابی ای دل
که خوش می سوزی و می تابی ای دل
مگــــــــر زانـــدم که دیدی جلـــــوۀ او
درون سیــــــــنۀ مــــــن آبـــــی ای دل
بـــــــنازم آتــــــش ســــــوزانت ای دل
که با آتـــــــش بود پیـــــــــمانت ای دل
هــــــــــزاران باغ غــــــم را بشگــفاند
بهــــــــار آتـــــــشی در جــانت ای دل
نــــــــدارد غــــــیر آتش ، خــــــانۀ دل
فـــــــغـان از خــــانــــۀ ویـــــــرانۀ دل
کــــــجا سنگ صـــــــبوری من بـــیابم
کــــــــه دارم در گلــــــو افســـــانۀ دل
