شکوفۀ آتش

مـــن عاشـــق شکـــوفــۀ رنگیـــن آتـــشم
مـــن از نـــژاد کـــاوه ام از نــسل آرشــم
سرتا به پا چو شمع گدازان به بزم عشق
می ســـوزم و زســـینه فغانـی نمــی کشم
ای هم ­نشین ظلمت شب­ های بی ­فــروغ
از طیـــنت ســـیاه تو ایـــن جـــا مشوشم
از من چه خواهی باز تو آرامشی که من
چون موج بیقرارم وچون شعله سرکشم
« پرتو » به رنگ خنــدۀ یاقـوتی شهاب
در آســـمان عشق وطن پاک و بی­غشم

اسد ١٣۵٩ شهر شبرغان