گلخانۀ گل های سبز
چشـــم هــایت چشـــمۀ الهـــام من
چشـــم تو آغـــاز مــن انجـــام من
چشـــم تو دریـــــاچۀ بـــی انــتها
ای ســـراپا هســــتی ســـبز خـــدا
چشـــم تو گلـــخانۀ گل هـــای سبز
روح توفــــان دیـــدۀ دریـــای سبز
ای که با چشمــت بـهار آورده ای
صد چمـــن گل در کنار آورده ای
از تو من شــور دیگر دارم به دل
جای خون گویی شرر دارم به دل
پیش چشمم هـرکجا چشمان تست
جان من گویی که در فرمان تست
وقتی می خندی بهاری می شوی
دشت جان را لاله زاری میشوی
چون تو می آیــی مرا از راه دور
می شکـــوفد در دلم گل های نور
خنــده هـــای شــاد تو شــادم کند
از غــــــــم دیـــــریـــنه آزادم کند
من ز خود تا بیخودی ره می زنم
من جنـــون چشـــم تو مـی پرورم
چشــم من با دیدنـت روشـــن شود
زنـــده گی گلــخانه یی بر من شود
ای کــــه آگـــاهی ز راز ســـینه ام
من تـــــرا ســـر تا به پا آیـــینه ام
من ز تو یک لحـــظه غافـل نیستم
بیــدلم هـــرچند « بیـــدل » نیستم
از تــو شـــعرم رود بارانـــی شده
جنـــگل ســــــبز بـــهارانـــی شده
تا که از چشمت سخن سر می کنم
عـالــمی را پُـر ز گــوهــر می کنم
اسد ١٣٦٨ دانشگاه کابل
