عقاب اوج های نور

غــریـــو مـــــوج دریـــای زمـــانم
خـــروش بحـــــر ناپیـــــدا کـــرانم
در اقصای زمان شوری برانگیخت
صـــدای ضـــــربۀ پتـــک گـــرانم
درون کــــوره راه ســـرخ هســـتی
نبـــــرد زنـــده­ گی را ســـاربـــانم
غـــــرورم ننـــگ دارد از ســیاهی
شکــــــوه خنـــده ­هـــای کهـکشانم
شـــهاب خشمگـــیـــنم در دل شــب
بــه کـــام اهـــرمـن آتـــش فـــشانم
نمی دانـــد سکـــوت سـاحـل از من
زبـــان مـــوج ­هـــــا دانــد زبـــانم
عقـــاب اوج­ گیـــر شهـــر نــــورم
پیـــام اختـــران بـــر تـــو رســـانم
پـــر افـــشانم چــنان بر اوج هستی
کـــه گیـــتی را بـه زیـــر پَر کشانم
زبـــون از فتـــنۀ ظلمــت نـــگردم
کـــه بــام آفـــتاب اســـت  آشـــیانم
زمستان ١٣۵٨ شهر شبرغان