چمنزاران سرخ آفتاب
ای وطــن، ای عشق پاک برتـرین
این مـــرا بر خـــــاتم هستی نگین
ســــوزِ من با ســــاز تو آمیـــخته
عشـــق تو آتــــشِ به جـانم ریخته
ای مــــرا تو آفــــتابِ زنـــده گی
مایــۀ فـــــرخنده گی تابــــنده گی
کــــوهسارانت بلند و پُر غـــرور
قــــــله هــــایش قلۀ امـــواجِ نور
آســـــمانت جلــوه گاهِ اخـــــتران
ای شکوهت چون شکوه کهکشان
قلب مـــن آتشـــــگۀ ســــوزانِ تو
ای تـــــمام هستـــــیم قــــربـانِ تو
عشـــــق تو آیـــین مـن ایــمان من
از تو شــد روشن تـمامِ جـــان من
ای وطـــن، ای برتـرینِ برتـــران
آســـمانها در کـفِ خـاکت نــــهان
نــــــام تـو بر تارک ایــــــمان من
اخــــــتران آســـــمان جــــانِ من
ای چمنــــــزاران ســـــرخ آفتاب
پاکـــــتر از جلـــــوۀ باغ شــراب
خاک گـــردم خاک گردم خاک تو
در تب این عشـــــق آتشــــناک تو
خاک گـــــردم تا توآبــــــادان کنم
خویشتن را مـــرغِ این توفـان کنم
شــــام من روشـن بود از روزِ تو
سیــــنۀ من جلـــــــوه گاه سوزِ تو
ای وطـــن ای دیـــده گان روشـنم
دشمنت را هــــــر کجا من دشمنم
من تــــرا با زیـب و با فــر میکنم
برتر از خــورشید و اخـتر میکنم
زمستان ١٣٦۵ کابل