من آن دریا دلی دریا نوردم
گل ســــــرخ بـــــیابان های مشـــرق
شــــــراب روشن میـــــنای مشــــرق
رمــــوز ژرف دریــاهــــای جــــانی
تو لبخـــند گـــــل زیــــــبای جـــانی
طـلـــــوع آفــــتـــاب نــــاز از تــــــو
نشــــــاط آبـــــی پــــــــرواز از تـــو
بهـــــارســــــتان رنگـــــین روانـــــم
نسیم عطــــــر بــــــــیز بــاغ جــــانم
بهــاران با تو خویـــشاوند دیــریـــن
نــــــیایش را فـــــروغ ســـبز آمــــین
جهـــــان در چشــم تو مـــوج تبـــسم
مــــرا بـــی تـــو بهـــار خنـــده ها گم
مـــنم آن لالـــۀ ســـر تا بــه پــــا داغ
کــه از داغِ دلــــــم شد داغـــــها داغ
چراغســـتان جــــانـم روشــــن از تو
بـــــیابــــــان دلِ مــــن گلشـــن از تو
خــــوشا آن مـــوج گوهـــر بار لبخند
مــــرا بـا زنـــده گــــانی داده پــــیوند
تـوگنــــجی گـــوشۀ ویــــرانه ات من
تـــویی آتــــش کـه آتشــــخانه ات من
مکــن ای ســـــاربان محــــمل نــــور
به شنـــزار ســـــیاهی دیــده ام کـــور
که آ ن شـــور جــــنون پاک مجـــنون
به رگ های تنم جوشیده چون خــون
گل ســرشــاخه هـــای باغ خـــورشید
چـــــــراغ رهــــــــــروان راهِ امــــیـد
غــــرور پـاک یــــــزدان در نگاهـــت
شکــــوه آســـــمانها خــــاک راهــت
مـــن آن دریا دلـــــی دریــا نـــــوردم
کـــه جـــــز دریـا نمـــــیداند ز دردم
به دریا مــــیزنـــم دل را کــــه دریـا
خـــــبر دارد تپش هــــــای دلـــــم را
که دل ســرچشمۀ جوشان عشق است
روانم جلــوه های جـــــان عشق است
تو در من، من شـدی، مـن نیســتم من
چه عمــری گـــرچه در من زیستم من
تـرا مــــن آشـــــنا بیــــــگانه بــا خود
رهـــــا با تـو مگـــــر زولانـه با خود
از آن بـا نـــــــــالۀ نَـــــی همــــزبانـم
کــــه زیــــن زولانه میــــــنالد روانم
شهر کابل اسد ١٣٦٧ خورشیدی
