هدیه

من صدف پاک ذهنم را
در مرداب متعفن ظلمت
                رها نخواهم کرد
من صدف پاک ذهنم را
از مرداب شب­گرفتۀ تردید
که هرزه­گی در آن  ترسب می یافت
                                  رهانیدم
تا بطن او
آن  دیار زایش­های بی­فرجام
آن طلوع بی­انتهای تردید
تراکم ذرات نور را
               نطفه می بندد
ذهن من صدف خالی نیست
خود کرده در سیاهی بی­تحرک تالاب
تا باشد
مروارید سیاه پوچی را
به گردن پلید شب آویزد

دریاچه­یی دیدم
جاری از بطن لحظه­های منجمد شب
و اوقیانوس نور
دریاچه را به خویش می خواند
و من صدف ذهنم را
به دریاچه بخشیدم
جدی ١٣۵٩ شهر شبرغان