خوشۀ پروین
گاهــی ای دخـــتر تو مـــیدانی که من
بوسه می خـــواهم که گیـــــرم از لبت
تا بریـــزم در دو چشــمت نــور شوق
اخــــتری گـــــردم فـــروزان در شبت
در نگاهــــها نت نمــی دانم که چیست
کاین چنــــین راه فـــرارم بســـته است
گــــرچه می بیـــنم که در ســوگ امید
گاه گاهی چـــشم هـــایت خســته است
یک شبی چــون خــوشۀ پروین به ناز
بزمـــگاه شـــوق مـــن پر نـــور کـــن
تو بــــیا جــــامی بده، جـــامی بــنوش
چـــشم هــای دشـمنان را کـــور کــن
حیــــف باشد با چنــــین دلمــــرده گی
بگـــــذرد این روز ها مـــان بی امیــد
حیــــف باشد شور و شـــوق زنده گی
گــــردد اندر ســــینه ها مــــان نا پدید
چــــشم تو با من همی گــــوید سخـــن
با نگـــــاه گـــــنگ و پر ابهــام خویش
مـن به یک آغـــــاز اندیشــــم، مگــــر
تو هـــــمی اندیشی بر فرجـــام خویش
اسد 1358 شهر شبرغان