نجـوایی با مادر

الا ای مـــادر ای عشــق و امـیدم
خـــــیالت در نگــــاه من نشســـته
درین تنـهایی شـــــبرنگ دلگیـــر
گل غـــــم ها به جان من شگـفـتـه

دلــم همــخانۀ انـــدوه و درد است
کـه مـن بـی تو غـــم پیوسته دارم
ز انـــــدوه نهـــان ســـینه ام پرس
که مــادر، من دل بشکســـته دارم

کنون بی تو چنان روزم ســیه شد
که اینجا من ندارم صـبح و شامی
شبانگاهـــــان درون آســـمان هــا
شهــــاب از ســـینه ام دارد پیامی

فـــروغ دیده ام گـــردیده خـاموش
نمی یابم دریغـــــا خـــــاک راهت
فـــدای تو که بیداراست و غمناک
شب از رنــج خـــــیال من نگاهت

مگـــــو مادر که من آشــفته خویم
گل پژمـــــرده ام، خاکســـترم من
زعشق تو تـــــوان ســــرکشی کو
مگـــــر از زنده گانی بگــذرم من
جوزا  1355 شهر فیض آباد