گریه های غریبانه

گـــــریه کردم گـــریه کـــردم شام ها
چون یتیـــمان خسته در اندوه خویش
می کشانم هــــــر سو با این رنج راه
نا توان بار غــم چون کـــــوه خویش

یاد تو در چــــشم من بشگــــفته است
ای مــــــــــرا تو آفــــــتاب زنــده گی
ساغـــــــرم ده ساغــر پر نور عشق
تا کـــه یابد جـــــان من تابـــــنده گی

بی توهرسویی که رفــــــتم گریه بود
همسفـــــــــر با این دل رســــوای من
لحــــــظه هــا را باز آتـــــش میـــزند
بال خــــــون آلـــــــــودۀ نجــوای من

ای بـــسا شـــــام ســـیه بـــی روی تو
قـــطره های اشک من خــندید و مُرد
آرزو هــــــــا روی دریـــای خــــیال
چون حبابی لحظه یی رقصید و مرد

گــــریه هایم رنگ خــــون لاله یافت
بسکه من نوشــــیده ام خــــون جگــر
کاش عمــــرم رنگ میـــزد بر حباب
ای مرا بی تو جهان کور است و کـَر

حمل  1356 گیزاب ارزگان