سیمرغ

چـــو آن زنـــــدانی غمگـــین که شــبها
نه بیــــند چشــــم شــــوخ اخـــــتران را
نگـــــویـد وز سلــــــول تنگ و تاریک
غـــــم ســـــــر بســـــتۀ دل آســــمان را
در آن کنـــــجی که خورشـــــیدش نتابد
ندانــــــــد او بــــــهاران و خــــــزان را

خـــــــروشان در دلــش غمها زند موج
شـــتابان در تنـــش خــــونی دود تیــــز
تو می گـــویی که چشمانش در آن شب
زچشــــم اخــــــتران بنـــــموده پرهیــز
فســـــــرده لالــــــــه زاران قشنگــــــش
به قلبــــــش رخــــــنه کرده رنج پاییــز

دو چشمانـــــش به در بســـــته مگر در
نمــــی گـــــــردد به روی او گشـــــوده
گل زیــــــــبای رویا هــــــای رنگــــین
به بـــــاغ خـــــــاطـــرات او فســــــرده
مگـــــر آن جــــــا در آن تاریکی سـرد
چو قــــوغ زنـــده گی در خود غـــنوده

نگاه نافـــــــذش هــــــــر سو کـــــه بیند
به غیـر از تیره گی دور و برش نیست
در آن ژرفـــــــای هـــول انگیز بی نور
به جز زنجیــــــر آهــن در برش نیست
به خــــود از درد می پیچــــد به سختی
مگر جز فکــــر مـردم در سرش نیست

اگــــر جنـــبد زجــــای خویشـــتن، سر
خـــــورد بر ســــقف زندانش به سختی
در آن ظلمت در آن معــــــمورۀ رنــــج
عـــــقابی هســــــت وامـــــانده زمسـتی
نه بر رویــــش گشــــوده مـــی شود دَر
مگـــــر دیوار هــــــا گیــــــرد شکستی

من این جــا همچـــو آن افــــتاده در بند
درون دخـــــمه هــــــای شــــب اسـیرم
فضــــای زنــــــده گی تاریک و دلگیـر
مگـــــر نوری درخـــــشد در ضمــیرم
نمی لـــــــرزم به رنگ شـــــعله در باد
زتوفـــــــان حــــــــوادث من نمــــــیرم

هــــــوای پر گـــشایی در ســـرم هست
عــــقابم، فــــــطرتی این گــــــونه دارم
نمی مـــــــــیرد چــــــراغ روشــــن من
به دل مــــن آتـــــــش دیریــــــــنه دارم
بزن پیـــــکان زهــــــــر آلود ای خصم
نـــــــــدارم گر سپر، من سیــــــنه دارم

به ظلمتخـــــــانه یـــــی دارم جهـــــانی
جهـــــــان پر شکــــــــوه بیکــــــــرانی
به ســــــردی هســــــتیم کی مــی گراید
کــه جوشــــــد در دلــــــم آتشــــــفشانی
مــــــن آن سیــــــــمرغ آزادی پســــندم
که در پســـــــتی نســــــــازم آشـــــیانی
سنبلۀ 1358  شهر شبرغان