چراغ بزم بیداد

مـــــنم دســـت و گــــریبان با ســـیاهی
کـــــه من هـــــمریشۀ گلــــهای نـــورم
فــــــرو ناید ســــــرم از مشـــت دوران
ز مــــــه بر تــــــر بود کـــــوه غرورم

به دشمن فکــــر سازش در سرم نیست
که خــــورشید سحــــر با شب نســــازد
بــه دشــــت هســـــتیم اندیـــــشۀ پـــوچ
گــــــــهی مانــــــــند توفـــــانی نــــتازد

کنون گر روز من سرد است و تاریک
ولی باشــــــد مرا فـــــــردای پُـــر شور
نگاهی کـــــن؛ چـــــــراغ بــــــزم بیداد
که کم کم می شود خامـــــوش و بی نور

میزان  1354 شفاخانهء علی آباد- شهر کابل