نوای سبز هستی

چـــرا از غـــصۀ تنـــهایی نـــالم
ازین بی همـــدمی بی همــزبانی
کسی آن جــا ز بــرج روشن ماه
زند چشمک به  سوی من نهانی

زبـــانم را نمــی داند کسی هیــچ
که من حـماسه خوان شهر نورم
مرا این آســـمان هــا می شناسند
عـــــقاب پُــرغـــرور اوج دورم

از آن بالا از آن دنـــیای روشــن
صـــدا دارم عقابــــان دیگـــر را
که افــــرازند چــــتر بال ها شان
ستـــیغ کــــوهساران سحــــر را

اگـــر تنـــهایی آتشـــخانه ام کرد
مگــــــر آزاده گی شـــد آشـــنایم
نمــی دانی که می پیچد به هـردَم
نــــوای سبـــز هســــتی در نوایم

حمل  1356 گیزاب ارزگان